Finishing touches

Dag liever lezers,

Even een update tussendoor... Inmiddels ben ik al druk bezig met de laatste dingen voor mijn vertrek. Op de een of andere manier dringt het nog steeds niet HELEMAAL tot me door dat ik over 4 (!) dagen in Nederland ben. Het lijkt eergisteren dat het nog 4 maanden duurde...

Gisteren was de dag van mijn afscheidsdiner met mijn collega's. De dag begon al goed... Zondagavond had ik mijn auto op een andere parkeerplek dan normaal geparkeerd, omdat de weg voor het hotel afgesloten was. Dus had ik het naast de bakkerij verderop in de straat gezet. 
Maandagochtend om kwart voor 8 stiefelde ik in mijn King Louie jurkje met BLOTE BENEN (oeh...) naar de auto. Ik kom bij de parkeerplaats, ik kijk en... DE SLAGBOMEN ZITTEN OP SLOT! Had iemand me dan verteld!? NEE! Staat er ERGENS een bord om je te waarschuwen? NEE! Top. En ook net op de dag dat ik in een jurkje met blote benen rondsjouw en aan de overkant van de straat half India aan het werk is en hun ogen niet van mijn Hollandse Benen af kan houden. Toevallig liep en een Omani-man voorbij en ik vroeg hem of hij wist wanneer die parkeerplaats open ging, want ik kon er niet uit en moest naar werk. Nee, dat wist 'ie niet. Maar hij zou wel een kennisje bellen. Kennisje gebeld: de parkeerplaats gaat pas om 10 uur open, maar ik zou het kunnen vragen bij Homecentre (de V&D en C&A en Xenos in arabisch tintje in 1). Ik de straat weer door naar de Homecentre. 5 minuten met mijn ring op het raam staan tikken totdat uiteindelijk de 'securtity' kwam. Lees: een verslapen Omani in een joggingpak die vooral druk was met zijn telefoon. Ik: "You have keys?" Hij: "No keys. Wait till 10 o'clock" KAK! Wat is nou een security zonder keys? Vloekend draaide ik me om en liep terug naar het hotel. Ook daar kreeg ik de mededeling lekker te wachten of een taxi te nemen. Ik vroeg nog of ze niet even 1 van hun loopplanken konden gebruiken, zodat ik over de hoge stoep kon rijden. Nee, dat kon niet.
Ik gaf het op. Ik had een half uur de straat op en neer gesjouwd en de priemende blikken geaccepteerd: ik zou wel met een taxi gaan. Met dat ik naar mijn auto liep, zwaaide de security naar me en liet weten dat de slagbomen nu WEL open waren! NAH! Een wonder.

Gistermiddag en -avond hadden we ouderavond en heb ik 9 van de 14 ouders mogen spreken. Alles liep uit en het schema klopte van geen kant. En als ik ergens dan niet tegen kan... Dus liep het hele verhaal een uur uit en moest ik me naar huis haasten om me snel op te frissen voor mijn verrassings-etentje met collega's. Ook van verrassingen houd ik niet... Ik kreeg de opdracht dat ik me chique moest aankleden en een lange jurk aan moest. Ik voelde gewoon dat ze me een beetje in de maling namen, maar durfde de gok ook niet te nemen om in mijn mini-rok ten tonele te verschijnen... Om 19:00 uur haalde Liesbeth me op en moest ik in de auto zitten met een blinddoek. Daar eindelijk aangekomen (Liesbeth raakte verdwaald...) mocht de blinddoek af en zat ik uiteindelijk in de tuin bij mijn pleegouders. Ik was zwaar overdressed en mijn lieftallige collega's konden daar hartelijk om lachen... Bijna alle collega's waren er en het was een fijne en gezellige avond.

Vandaag ben ik de huurmaatschappij geweest om mijn auto te laten checken en... NIKS AAN DE HAND! Haha! Wat een grap. Mijn Arabische vrienden in de garage hebben mijn mini-botsing goed weten te verdoezelen. Hoera! Ook naar de souq geweest om de laatste souvenirs in te slaan. Zojuist klaar met 'proefpakken' en ik heb er goede hoop op dat alles mee kan. Nou ja, bijna alles, want ik ben al met het uitdelen van spullen begonnen aan collega's.

Vanmiddag zat ik op het terras in Muttrah te wachten met een fruitcocktail tot de souq open ging. Ik had mijn camera bij me en bekeek de foto's die ik heb gemaakt de afgelopen 3,5 maand. In gedachten ging ik weer terug naar de woestijn. Waar ik me 's nachts heb verbaasd over de immense stilte en de sterrenzee boven me. Ik bezocht Jebel Akdar opnieuw met Jaap en voelde de kou boven op de berg. Nizwa kwam voorbij en ik kon de geitenpoep bijna weer ruiken. Het kamperen op het verlaten strand en 's ochtends een 'douche' nemen in de zee. De wadi's opnieuw beleven en de immensheid van de rotsen weer zien. Bezoekjes aan bizar Dubai. Lachen met bier na een rugbytraining. Uiteten met de fijne en lieve mensen die ik hier heb leren kennen. 
Toen kwam ik helemaal aan het begin van mijn fotorol en herinnerde ik me ook weer hoe de start was. Huilend in mijn verkrekte appertementen, slaapgebrek en een gevoel hebben dat je de rest van de tijd alleen zult zijn. Hoe je het ook wendt of keert, ik kan in ieder geval zeggen dat ik het intens heb beleefd. Alles.
De tijd is gevlogen en Oman heeft me, zoals ik hoopte, weer verrast. Ik heb dit gewoon gedaan. Nu het bijna op z'n einde loopt durf, wil en kan ik zeggen dat ik trots op mezelf ben. Zo. Dit neemt niemand me meer af.

Het daadwerkelijke afscheid nemen doe ik nog even niet. Dat komt nog...

Liefs, MuscatMeisje