Plotseling besef en waanzinnige wadi's

Dag lieve lezers van mijn nog relatief korte verblijf in Oman,

En alweer een week voorbij gevlogen in het Mooie Muscat. Door de gesprekken die ik voer met moeders ('Wat wil je eten als je terug bent?!') en collega's ('Bedenk maar vast wat je mooi vindt als cadeau!') en leerlingen ('Oh, zijn dan al de 4 maanden voorbij!?'), besef ik des te meer dat mijn Omaanse leven op zijn einde aan het lopen is. Ik heb inmiddels een lijstje gemaakt met wat ik nog wil doen en zien, en wat ik voor souvenirs nog mee wil en moet slepen.
De afgelopen week is er geen dag voorbij gegaan zonder dat besef. Ik genoot al van mijn dagen hier, maar op de een of andere manier wordt het nog intenser door het vertrek dat binnen 3 weken plaats gaat vinden. Maar, voordat ik huilend aan mijn terrastafel eindig nu, ga ik eerst de afgelopen week doornemen.
Tranen in mijn ogen heb ik nu wel, maar dat komt niet door de emotie, maar door de penetrante zweetlucht van de Omani voor me aan een tafel, die mee wordt gewaaid door de wind. *kokhals*

Hoe dan ook. Omdat ik natuuuuurlijk een ontzettende indruk op jullie wil maken met mijn gebruinde teint (en op die manier ook verhullen dat ik 3 kilo zwaarder ben...*auw*), besloot ik afgelopen week om een goeie zonnebaad-sessie te houden aan het strand bij het Hyatt. Het lastige is van dit alles is dat ik altijd alleen aan het strand lig. Op zich is dat niet zo'n dilemma, want vermaken doe ik me wel, maar wat wel een dilemma is: er is niemand om mijn rug in te smeren! Een aantal keer is er al door mijn hoofd heen geschoten dat ik een mede-zonnebaadster (vrouw!) kan vragen om mijn rug in te smeren. Op de een of andere manier hield me toch iets tegen om dat te doen en heb ik afgelopen week mijn collega Liesbeth gevraagd dat even te doen, voordat ik de zon in ging. Zo ijdel ben ik dan ook: ik wil niet alleen de voorkant gebruind hebben, maar de achterkant ook!
Bij het Hyatt aangekomen nam ik plaats op mijn ligbed om mijn achterkant van wat zon te voorzien. FIKKEN! Natuurlijk had ik me goed ingesmeerd. Dacht ik... NIET DUS! De onderkant van mijn bevallige billen was rood verbrand uitgeslagen en de dagen erna had ik nog last van het pijnlijke gevoel als ik op een stoel ging zitten. Ook alleen mijn derrière was verbrand, maar ik denk dat dit kwam omdat 1: mijn billen al heel lang geen zon hebben gezien en 2: omdat mijn billen natuurlijk relatief 'dichterbij' de zon zijn als ik op mijn buik lig, dan de rest van mijn lijf. Maar goed, de basis is gelegd.
Terwijl ik daar dus lag te verfikken, vonden twee mannen het nodig om mij aan te spreken. Iets waar ik op dat moment echt GEEN ZIN in had. Rot op! Ik lig hier de zon te incasseren en heb geen zin in jullie doorzichtige geouwehoer. Op de negeer-stand gezet en gedaan alsof ik geen Engels kon: van Franssprekende mensen schrikken ze hier toch ook...

Na deze zonnebaadsessie besloot ik om even het Homecentre te bezoeken: ze hadden immers 'sale' en dat maakt het nog aantrekkelijker om daar doorheen te stiefelen. Terwijl ik daar op zoek was naar koopjes (inmiddels heb ik van pleegmoeder Ingrid al de bijnaam 'Anne Korting'...), passeerden twee half-gesluierde Omani dames.  Moderne dames, dat kon je zien. Een van de meiden keek naar mij, zag mijn korte haar en trok haar sluier nog iets verder naar achter van haar hoofd. Zo kon ik ook zien dat zij de zijkant van haar hoofd helemaal had kortgeschoren. Ze keek me aan, ik keek haar aan en knikte en zo deelden we een bijna intiem moment van 'Jij heb tof haar, maar ik ook, dus respect. Doei.' Voor het eerst overigens dat ik Omani dames met zo een uitdagend kapsel had gespot.

Gisteren was de dag voor de wadi-tocht in Wadi Bani Khalid. Pleegvader Hans had me uitgenodigd om met hem en een aantal van zijn Shell-collega's mee te gaan. Het zou een 5 uur durende hike worden over rotsen, door water en langs uitdagende kliffen. Om half 7 's ochtends werd ik opgehaald door Hans, om de bijna 3-urende autorit te maken. Ik had een rugzakje gepakt met ongeveer 3 liter water, mueslirepen, bananen en nootjes: alles waterdicht verpakt. Aan het eind van de tocht bleek toch niet ALLES even goed waterdicht verpakt en leek mijn laatste banaan op een mislukte bananenmilkshake...
Om 10 uur begonnen we aan onze tocht door de wadi. Deze Wadi Ashab, waar ik met Lumieke ben geweest, is NIKS vergeleken bij deze wadi. Het was werkelijk waar prachtig. Enorme rotsen waar we overheen moesten klauteren, poeltjes waar we doorheen moesten waden en zwemmen, watervalletjes waar we vanaf gleden en natuurlijk kliffen waar we vanaf sprongen. Het was een soort Duinerell keer 10, de wildwaterbaan van Centreparks in real-life. Een grote waterspeeltuin voor volwassenen. De wadi is ongeveer 5 kilometer en over die 5 kilometer doe je 5 uur: een kilometer per uur. Dat geeft al wel aan wat de moeilijkheidsgraad ongeveer is. Een bepaalde fitheid moest je hiervoor wel hebben! 
Op een gegeven moment moesten we via een watervalletje naar beneden, maar door het onstuimige water konden we niet goed zien wat er op de bodem lag. Voor mij ging een man naar beneden en daarna ging ik. Ik gleed en mijn been kwam onder water tussen twee rotsen in en ik schampte met mijn scheenbeen langs een punt: AUW! Gelukkig bloedde het niet en kwam ik er goed vanaf. Mijn voorganger echter niet... Zijn scheen was open gehaald, de snee was best diep en het bloedde behoorlijk. Hans had een EHBO-kitje mee en heeft zijn halve been afgetapet, zodat het niet meer bloedde. Dit had ook wel wat effect op de groep en we waren allemaal net iets voorzichtiger nog. Op datzelfde moment schoot een passage uit het boek 'Nooit meer slapen' van W.F. Hermans door me heen. De hoofdpersoon vindt op een gegeven moment zijn reisgenoot terug in het woeste landschap: dood en met zijn hersens kapotgeslagen op de rotsen (sorry). Maar wat nou als er ECHT wat mis zou gaan...? Je hebt geen bereik met je mobiel, je ben niet binnen een uur in de bewoonde wereld, laat staan dat 1 van ons zulke EHBO-skills en materiaal had om een ernstig gewonde te verzorgen... Deze gedachte zette ik snel aan de kant, want anders was ik huilend geëindigd op een rots en niet meer verder gegaan.
Maar het was echt prachtig. Ik kan het bijna niet omschrijven... Het azuurblauwe water waar we doorheen zwommen en zo helder was dat je de rotsen onder je kon zien liggen. De rode libellen die boven het water scheerden. De zwaluwen die hun nesten maakten in de inkepingen van de rotsen. De slangen die wegschoten tussen de rotsen als wij plonzend voorbij kwamen. De stilte die er was als we door de klif onze zwemtocht van 300meter aflegden. Immens. 
Aan het eind van de wadi liepen we door een palmbomenplantage heen: een soort subtropisch bos. De rijke schaduw en pittige geur van het groen werkten rustgevend. We liepen op een smalle richel van het irrigatiesysteem. Rechts van ons: de scherpe, hoge berg. Links van ons: een afgrond van een metertje of 50. Balans was alles.
Na de tocht reden Hans en ik terug naar Muscat. Ingrid had voor ons lekkere home-made pizza's gemaakt en een biertje was meer dan verdiend. Op dit moment heb ik enorme spierpijn in mijn schouders en voelt mijn scheenbeen beurs aan. Maar ik zou het zo weer doen. Het klinkt misschien stom en over-spiritueel, maar 'it makes you feel alive'. Buiten de gebaande paden zie je de mooiste dingen, dat blijkt. 

Minder dan drie weken resten mij nog. Ik kijk uit naar thuis en naar de laatste 3 mooie weken hier. Ik ga het enorm beleven. Eigenlijk zou ik dat altijd moeten doen. Dat is mijn voornemen: ook in Nederland. Een aantal weken geleden had ik het erover dat ik de slingers aan het ophangen was en een goeie DJ aan het zoeken was voor het feest. Het feestje loopt langzaam op zijn einde: het bloedt niet dood. Nee, de afterparty is al begonnen.

Liefs, het Muscat Meisje