Het laatste weekend in Oman

Dat lieve lezers van mijn Muscat-leven,

Mijn laatste weekend in Muscat zit erop. 'Ghalas!', zoals ze hier zouden zeggen. Volgende week rond deze tijd zit ik waarschijnlijk aan tafel an de Winterdiek om een bord rode kool, aardappelen en speklapen (JEUJ!) naar binnen te schuiven met familie en lieftallige vriend. Gek idee nu het zo dichtbij komt. Aankomende week is mijn laatste werkweek en die week is niet alleen gevuld met werk, maar ook met alle 'laatste' etentjes met de fijne mensen die ik hier heb leren kennen. Het koffer-inpak-avontuur moet nog beginnen, maar ik zie er eerlijk gezegd al wel tegenop... HOE DAN OOK! Ook dit was weer, letterlijk EN figuurlijk, een bewogen weekend...

Donderdagavond heb ik Nienke en Michael mee uiteten genomen naar Mum Taj Mahal: lekker Indiaas eten met uitzicht op Muscat. Vanaf dat terras kun je niet alleen Muscats kustlijn zien en de Opera House, maar ook de eerste 'oil plant' ooit gesticht in Muscat. De vlam uit de pijp brandt dag en nacht en 's avonds is het een intrigerend gezicht. Na het etentje ben ik blijven logeren bij Nienke en Michael, omdat we vrijdagochtend een hike zouden gaan maken bij Muttrah, achter het oude gedeelte van Muscat. In eerste instantie zouden we gaan snorkelen, maar omdat er regen (JA REGEN!) werd voorspeld hebben we daar toch maar vanaf gezien.

Om 10 uur 's ochtends bestegen we de berg achter Muttrah. Een oude, verroeste pijpleiding gaf aan dat de diesel die daar doorheen liep de eerste energievoorziening was van het oude stadje. Al lopend kwamen we mooie vergezichten tegen en hadden we een goed uitzicht op de haven en de kustlijn. Halverwege kwamen we een 'verlaten dorp' tegen en verlaten was het inderdaad. Je had echter ook wat fantasie nodig om er een 'dorp' in te zien. Michael vond het oude irrigatiesysteem van het oude dorp en we besloten deze een stukje de bergen in te volgen. Klauterend over de rotsen kwamen we steeds een stukje hoger. En dapper als ik was liep ik eerst voorop en stuitte ik zowaar op een SLANG. (zie foto) Nienke is als de dood voor slangen, dus lastte een korte pauze in. Daarna vervolgden we gewoon onze weg over het 'pad' door te bergen. Dit was gemarkeerd met geel/rood/witte verf op rotsen. Iemand had dus serieus de moeite genomen om met drie potten verf en drie kwasten de 2 uur durende hike af te leggen om zo de onbekwame expats een richting te geven. Toppie. Het einde van de hike eindigde ook in een einde: op een lokale Islamitische begraafplaats. Op de muren van de begraafplaats stond 'Discover the Islam. Before your death.' En dan 'death' met een dikke streep eronder: diegene wilde een duidelijke boodschap afgeven aan diegenen die zich op de begraafplaats bevonden: beter laat dan nooit denk ik...

Na de hike hebben we aan de boulevard lekker lokaal geluncht en ben ik op tijd naar huis gegaan. Nou ja, naar huis: mijn oppashuis! Mijn pleegouders waren een weekendje weg en ik mocht in hun heerlijke huis zitten en op de katten passen. Ik was net 10 minuten binnen, toen de regen en de onweer losbarstte.

Nienke en Michael hadden me vandaag uitgenodigd voor een relaxte en uitgebreide lunch bij het Al Bustan. Je weet wel, dat ene hotel waar een pianiste en een violiste in de lobby staan te spelen. Ik reed met Nienke en Michael mee naar het hotel in hun grote Mercedes. Halverwege de weg stuitten we, letterlijk en figuurlijk, op een kleine opstopping. Ik zat voorin en Michael reed. Ik riep iets van: "Ooooh!" en Nienke iets van: "Michael!" en toen was het al te laat. Met een redelijke klap belandden we op de achterkant van een nieuwe, witte Toyota. Auto's werden aan de kant gezet en natuurlijk eerst even de hand geschud. Nienke had een redelijke korte jurk aan en durfde zich niet goed buiten de auto te begeven (was niet helemaal 'moslim-proof'). Uiteindelijke stapte de jongen van de Toyata: Mohammed, bij ons in de auto om naar een politiebureau te rijden. Daar aangekomen werd ons verteld dat ze ons niet konden helpen: niet in hun 'area'. Sorry hey, maar dan moet je echt naar die andere. Weer in de auto op weg naar het andere politiebureau. Je zou denken dat elke willekeurige politieman je wel zou kunnen helpen: logisch. Maar zoals eerder beschreven is lang niet alles logisch in Oman, dus zonder morren reden we naar het andere bureau. Daar aangekomen, kwamen we in een receptie dat volledig gehouwen was uit koud en marmerachtig steen. De mannen gingen in conclaaf en Nienke en ik stonden lief glimlachend in een hoekje. Op een gegeven moment stonden er wel 8 Omani-politiemannen bij de baiie. Stiekem gluurden ze naar Nienke en mij en glimlachten betrapt als we ze aankeken. Ze draaiden zich om, zodat wij goed zich hadden op hun te-hoog-opgetrokken-broek-tussen-bilnaad-met-hoogwater. Uiteindelijk hebben wij de conclusie getrokken dat ze niet zo gewend zijn aan broeken (ze dragen immers bijna altijd disdashes) en ze daarom hun broeken zo hoog optrokken.
Na ons bezoek aan het politiebureau zetten we Mohammed nog af bij zijn auto. We naderden de parkeerplaats en bij het zien van zijn auto zei hij uit de grond van zijn hart: "Ah, my sweetheart..." Nienke en ik schoten in de lach en hij keek gegeneerd naar buiten. Blijkbaar was zijn Toyota de belichaming van de ideale vrouw voor hem... Misschien wel een stuk makkelijker!?
Uiteindelijk het een en ander geregeld en wij konden lekker gaan lunchen bij het Al Bustan. Het was een lekker buffet en we konden ons helemaal klem eten. Helaas was bij de dessertbar de appeltaart al op. Ik vroeg of er nog was: "I check M'am" en 5 minuten later vertelde hij dat ze wel even een nieuwe maakten en weer 5 minuten later kreeg ik een vers bereide taart op tafel: HEERLIJK.

Na deze lunch weer op weg naar huis: voldaan en relaxt. Wederom reden we door Muttrah en moest Michael plotseling remmen. Hij was op tijd. Maar de achterbuurvrouw in dikke 4x4 niet... KLAP! Daar zat zij achter op de Mercedes. Accuut kreeg ik een lachstuip: DIT MEEN JE NIET?! Twee keer op een dag een aanrijding!? GAAT HET!? En het ironische aan het verhaal is ook dat zij de Mercedes net bij de garage hadden opgehaald...
We stapten uit en zagen dat de auto achter ons volgeladen was met jonge, rijke, gesluierde Omani-dames. Geen kwestie voor Michael dus om af te handelen, maar voor mij en Nienke. De dame achter het stuur stapte ook niet uit. Wij liepen naar haar toe en het raampje ging naar beneden. Een zuur en krengerig gezicht verscheen achter het getinte raam. Ze trok haar handschoentjes uit (die hebben ze ook aan omdat het stuur anders te warm is om vast te pakken...) en pakte gelijk haar mobiel ter formaat van een tablet uit het tasje dat nonchalant aan de zijkant van haar deur hing. Haar mobiel was gehuld in een plastic, glimmend hoesje in de vorm van een duur parfum. Op haar dashboard stond een discolampje en de binnenkant van de auto was afgewerkt met nep-metaal: een dame met geld. Haar auto leek op een rijdende party-SUV en de bijrijdsters keken allemaal even appelig en arrogant van zich af.
20 rial bood ze om het hele zaakje direct af te handelen. Wij boden 25. Nee, dat had ze niet bij zich. Okee, dan 20. Nou, dan moest ze eerst pinnen. En voordat we het wisten reed zij al weg. Dubieus: 25 rial niet bij je hebben, en ook voor 20rial moeten gaan pinnen... Heu...!?
Ondertussen werd Michael bij zijn auto al omsingeld door Omani-mannen die het schouwspel nauwlettend in de gaten hielden en in conclaaf waren over de schade.
In Nederland zou een dergelijke dame niet terug komen: hier wel. Binnen 10 minuten was zij terug, liet het raampje minimaal zakken, drukte de 20 rial naar buiten, en reed vervolgens vol gas weg zonder nog iets te zeggen. Toppie.
Dit hele zaakje werd dus lekker onderhands afgehandeld en daar zullen we nooit meer wat van horen.

Morgen begint mijn laatste werkweek dus. Op de een of andere manier dringt dat nog niet helemaal tot me door, ondanks dat ik wel elke dag al bezig ben met mijn vertrek. Laat het dan nu ook maar gewoon zover zijn. Laat maar komen die week: ik kijk er naar uit en ga ervan genieten. Ik zal deze week nog wel een kort epistel met jullie delen. Maar mocht dat nou niet lukken: lieve lezers, tot volgende week! 

Liefs, Muscat Meisje