Doldwaze dagen in Dubai en Zuchten van verlichting aan zee

Dag lieve lezers van mijn mooie Muscatleven,

It's the final countdown! *tiediedietiiie*... Over minder dan 4 weken ben ik terug in Nederland. Minder dan een maand... (Om precies te zijn: http://www.timeanddate.com/countdown/generic?iso=20140412T00&p0=1313&msg=Anne+weer+terug%21&csz=1) "Time flies when you're having fun" is een cliché, maar het clisjeeje van clichés is dat ze waar zijn. Ik ga deze week een lijstje maken met wat ik in ieder geval nog wil gaan doen, wat ik nog wil ga zien en ook niet onbelangrijk: wat ik nog wil gaan kopen! Afgelopen week had ik een regioconferentie in Dubai. Daar ben ik met gemengde gevoelens van terug gekomen...

Woensdagavond vertrokken mijn collega's en ik met het vliegtuig naar Dubai. Gelukkig was ik die dag vrij en kon ik rustig aan doen, maar de rest van mijn collega's hadden een lange werkdag gehad. Uiteindelijk kwamen we rond 10 uur 's avonds aan in Dubai. Missie: een taxi vinden om naar ons hotel te komen. We waren met alleen maar dames, dus we kozen voor een 'Ladies Taxi'. Een taxi die bestuurd wordt door een dame en waar alleen maar dames in mee mogen rijden. Ze hebben een roze dak en de taxichausseuse in kwestie draagt zelfs een roze hoofddoek: er is duidelijk aan de details gedacht. Dus wij stiefelden met onze koffers op de taxi af. Onder de chauffeuses ontstond enige commotie: wie mocht ons 'hebben'?! Veel Arabische woorden vlogen over en weer. Mijn koffer werd in de ene taxi gedouwd, terwijl Ingrids koffer werd gepakt door een andere taxichauffeuse om het daar in de taxi te stouwen. Uiteindelijk zijn we samen, met onze baggage in 1 taxi beland om naar ons hotel te komen. Dat had nog wat voeten in aarde... De beste dame wist niet waar ons hotel was en wij natuurlijk ook niet. Je zou denken: een tomtom is handig! Nou, dat was zeker handig geweest en had ons een uur (!!) verdwalen door Dubai gescheeld. We waren moe en geprikkeld: een niet al te beste start in Dubai. Uiteindelijk in het hotel aangekomen, hebben we nog van appartement moeten ruilen, heb ik mijn eigen bed nog op moeten maken en was het al met al tegen enen voordat we goed en wel op onze kamer zaten. Ik zat samen met Ingrid op een kamer en godzijdank hadden we in de Dutyfree een fles wijn gescoord die we dezelfde avond nog soldaat hebben gemaakt.
Donderdag begon onze wervelende conferentie in Dubai. Het was 'gewoon' in een lokaal op een Amerikaanse school, waar de Nederlandse school twee eigen lokalen heeft. Alle collega's uit het midden-oosten (Qatar, Doha, Abu Dhabi, Dubai en Oman) waren er. Het was heel leuk om nieuwe collega's te leren kennen en een beetje te kletsen. De studiedag zelf... Om eerlijk te zijn... Het was 1 van de slechte die ik OOIT in mijn leven heb gehad, sorry... Maar ik kan er niet veel anders van maken... De beste man (waarvan ik de naam even niet noem...) die ons die dag zou vermaken, begon met zeker een kwartier raaskallen over zichzelf. Daarbij benadrukte hij meermaals dat hij goed geboerd had en eigenlijk al met pensioen was. MAAR omdat hij ZOVEEL PASSIE voelde voor het onderwijs, toch zijn begenadigde licht over ons wilde laten schijnen. Nou, dat hebben we geweten. De dag ging moeizaam voorbij. Na het hele festijn gingen we met een schoolbus naar de metro, om met de metro naar onze 'teambuildingactiviteit' (Glow-In-The-Dark-Midgetgolf..)te gaan. Klein detail: het was spitsuur in Dubai toen we met de metro gingen. Dat heb ik geweten ook. We moesten onszelf letterlijk de metrostellen in PERSEN. Ellebogend door de stinkende massa mensen die te dicht op elkaar gedrukt stonden. Wij moesten maar liefst 8 haltes in het sardineblik doorbrengen, voordat we op onze overstapplaats aankwamen. Iedere keer als de metro bij een halte stopte, moest je oppassen dat je niet OF doodgedrukt werd OF mee naar buiten geduwd werd door de hysterische menigte die wel naar buiten wilde, terwijl er ook een hysterische menigte keihard naar binnen wilde. Misschien denk je dat ik overdrijf: NEE. Zelfs de metro van Parijs is peanuts vergeleken bij deze verkapte zelfmoord-actie. Ik was er van overtuigd dat ik een miserabele dood zou sterven. Ik had eigenlijk 2 opties: 1: Doodgedrukt worden in de menigte tussen de oksels en ellebogen van de Indiase medemensen, 2: met de metro en al van de rails donderen de afgrond in, omdat deze overbeladen was. Gelukkig is geen van beide opties werkelijkheid geworden. 's Avonds samen gegeten en een borrel gedaan in een hotel op de 17e verdieping met een leuk uitzicht over Dubai: dat maakte het iets goed.
Zaterdagavond vlogen we weer terug naar Muscat. Ingrid en ik kwamen er alleen pas op de luchthaven voor de bagagecheck achter dat we nog een fles wijn in onze handbagage hadden. *Oeps* We besloten om ons als blonde expats dames op te stellen en te doen alsof onze neus bloedde. Ik ging er eerst doorheen met mijn koffertje gevuld met een enorme bus haarspray, deodorant, parfum, bodyspray en een fles water: niks aan de hand. Toen ging Ingrid met de fles wijn in haar koffertje. Ik stond achter de man die het scherm bekeek en zag duidelijk een wijnfles, geel fluoriserend voorbij komen in beeld. Ik keek naar het beeld en ik keek naar Ingrid die nog steeds semi-onwetend voor zich uitkeek en ik had het niet meer. We werden betrapt en in stilte werd de wijnfles door de heer en dame afgevoerd. Er werd niets gezegd, geroepen en we werden ook niet in de boeien geslagen. Zoiets doe ik je in stilte...

Zaterdag was de dag om bij te komen van de intense dagen in Dubai. Ik heb aan het strand gelegen bij het Hyatt-hotel. Rebecca, een meid die ik heb leren kennen tijdens de ladies-desertcrossing, vroeg of ik mee wilde op hun boot de zee op om de zonsondergang te zien. Eeeuh... JA! Om half 4 zat ik klaar in de haven. Natuuuuuurlijk was iedereen op 'Omani tijd' en konden we om half 5 vertrekken. We stapten in een soort speedboot waar 2x 115PK achter ging. De boot droeg, vertaald vanuit het Arabisch, wel een dubieuze naam. Het moest eigenlijk: 'Twilight' heten, maar door de dyslect met staar die aan het werk is geweest met de bootnaam, is het per ongeluk 'Toilet' geworden. Ach, wie ziet dat verschil nou!?
De Omaanse collega van Rebecca die mee was, droeg een zwemvest omdat hij absoluut niet kon zwemmen. Voorzichtig stiefelde hij de hele bootreis langs de reling, uit angst over boord te donderen. De reis was heeeeerlijk. De zee over, met de avondzon in je gezicht en de zeewind die speelt met je haar en kleding. Toen ging het gas open en stuiterden we over het wateroppervlak. (zie filmpje) Het was heerlijk relaxt en de zonsondergang was prachtig (zie foto's)

Vandaag weer een dagje werk gehad. Vanochtend heeft het geregend als een malloot. Inmiddels is het droog en ik hoop ook dat het zo blijft. Vanavond naar Nienke en Michael om daar, inmiddels traditiegetrouw, te eten en 'Wie is de mol' terug te kijken. Aankomend weekend heb ik een bijzonder wadi-tochtje op het programma staan: 'Snake Canyon'. Euh... Ik ga deze week nog een lijst maken met de dingen die ik nog wil doen. De tijd gaat zo hard. Hoe dichterbij mijn vertrek terug naar Nederland komt, hoe spannender ik het vind worden. Maar ook, en dat is wel bijzonder, hoe meer ik iedereen ga missen. Alsof ik het nu meer toesta, omdat ik weet dat ik binnen afzienbare tijd iedereen weer kan omhelzen.

Liefs, Muscat Meisje