Koffieliefde, kaassoufflées en kalm kuieren

Dag lieve lezers van mijn Muscat-modus,

Another week in Paradise. Want dat is het hier eigenlijk wel. Op sommige momenten beleef je het alleen nog intenser dan andere, zoals bijvoorbeeld mijn bezoek aan Wadi Shab. Wat een prachtig natuurverschijnsel en hoe nietig kun je je voelen.
Ondertussen wordt het hier steeds warmer. Ook nu zit ik op een terras met een koffie, maar niet in de zon, nee: de schaduw! Gekkenhuis. Ik kan merken aan mijn lijf en hoofd dat het warmer wordt en activiteiten kosten meer energie. Noodzaak om nu HELEMAAL in de tranquillo-modus te komen. (Zoals mijn titel ook doet vermoeden).

Koffieliefde. Elke ochtend haal ik mijn cafe Latte bij Dinkie en Leslie: mijn trouwe Filipijnse koffiemakers. Nu lijkt het erop dat Dinkie (een jongen) zijn liefde voor koffie niet alleen bewerkstelligt bij het maken van de koffie. Nee, ik ben ook deelgenoot geworden van zijn oneindige liefde voor koffiebonen en opgeklopte melk. Al een aantal keer zette hij mijn take-away beker breed lachend op de balie: ik MOEST wel kijken. Op het moment dat hij er zeker van was dat ik het hartje in het koffieschuim had gezien, deed hij de deksel erop en gaf het nog breder lachend (ik wist niet dat het kon...) aan mij. Ik lach maar schaapachtig terug en probeer de beste man maar niet te veel het wederzijdse gevoel van koffieliefde te geven, ook al geniet ik elke ochtend weer van mijn verse latte. 

Vorige week donderdag ben ik gezellig met mijn pleegmoeder de hort op geweest. We hebben een strandwandeling gemaakt, waarna we bij het Hyatt (een pompeus hotel langs het strand) een drankje hebben gedaan. We stiefelden na die tijd nog even door het hotel en daar trof ik een Indiaanse man aan met een tandenborstel. Niet om zijn tanden te poetsen, maar om de reusachtige lampen schoon te maken. Op een trappetje helde hij bovenaan de trap gevaarlijk voorover met zijn doekje en tandenborstel om zo bij de moeilijkste plekjes te komen. Ik kon mijn verbazing met moeite onderdrukken. Ingrid moest van mij doen alsof ze poseerde voor een foto, waardoor ik stiekem een foto van de man kon maken. Het was overigens geen nieuwe tandenborstel... Hieruit kunnen we twee mogelijke conclusies trekken: 1: Ze besparen op tandenborstel en hij wordt gedwongen zijn eigen van huis mee te nemen of 2: Hij is al zo hard aan het poetsen geweest met het ding, dat er al bijna geen borstel meer op zit. Ik hoop voor hem het tweede... Denk ik.
's Avonds hebben we lekker Thais afgehaald en gechilld in de tuin. Hans had voor de gelegenheid NIET-HALAL salamiworst gesneden voor bij de borrel: HEERLIJK.

Vrijdag stond (voor de tweede keer!) in het teken van Wadi Shab. De vorige keer wilde ik er met Jaap heen, maar konden we door eerder genoemde 'omstandigheden' toch niet de wadi in. Helaas peanutbutter, maar 2x is scheepsrecht! Dus haalde ik Lumieke 's ochtends op om af te reizen naar de Wadi. Daar aangekomen (het was rete-druk), moesten we met een bootje naar de overkant om in de daadwerkelijke wadi te komen. Ik vroeg naar de prijs: "1 Rial for 1 person". Ik schoot accuut in mijn honende expatlachje en vroeg of hij serieus was. Hij keek me bloedserieus aan en antwoordde niet... Ik probeerde nog te onderhandelen, maar achter me stonden inmiddels toeristen die natuurlijk WEL bereid waren om die rial te betalen. Hij bond niet in, begrijpelijk, en dus hebben we maar een rial betaald. (Afzetter...letterlijk en figuurlijk). De wadi was waanzinnig. Het is een droge rivierbedding waar je doorheen kan hiken. Rotsen op en af en her en der een poeltje met helderblauw water waar je in kan zwemmen. Het was druk: ik kwam leerlingen tegen, ouders, maar behalve dat: druk met lokale mannen! Lumieke en ik hadden in ieder geval geen aandacht tekort... 
Na ruim een uur kwamen we bij het 'eindpunt' aan van de wadi: een poel met water waar je door heen kan waden, om uiteindelijk in een soort grot te komen waar een waterval is. Rondom die poel waren nagenoeg alleen maar lokale mannen aan het picknicken en zingen. Mijn reisgenote zag er toch vanaf of door het water te waden, maar ik besloot toch te gaan. Met dat ik het water in liep, werd er luid geklapt en gezongen door een aantal mannen die op een rots zaten. Ik bleef stoicijns voor me uit kijken en deed alsof ik niks hoorde. Ook in het water waren veel mannen aan het zwemmen en kwamen soms net iets te veel in mijn persoonlijke bubbel. Onderweg vroeg nog een man of hij een foto van me mocht maken als 'herinnering'. Natuurlijk ben ik toen als de kleine zeemeermin in bikini op een rots gaan liggen en heb een fotoshoot van 'heb-ik-jou-daar' weggegeven. Eeuh.. NIET DUS! Wat denkt die kerel zelf!? Dikke doei! En ik zwom snel verder. Halverwege kwam ik een moeder van een leerling tegen en daar en met hen ben ik verder gegaan, zodat ik niet alleen hoefde.
Je kunt de grot alleen in als je je hoofd door een smalle spleet van ongeveer 40centimeter  in de rotsen manoeuvreert en al watertrappelend zijwaarts gaat. Voor claustrofobische mensen is het overigens geen aanrader! na deze uitdaging te hebben gehad, kwam je in een grot waar een waterval naar beneden kletterde: erg mooi om te zien en het water was heerlijk fris!
Na dit alles zijn we weer terug gegaan en hebben we 's avonds heerlijk gegeten bij het Hyatt. Ik heb een 'membership' bij het hotel en krijg dus op ongeveer alles een leuke korting. (Blijf toch Hollands...)

Zaterdag heb ik eerst enorm uitgeslapen en ben ik daarna naar Nienke gegaan. Ik was daar met een reden: zij en haar man hebben het plan gevat om een afdak van palmbladeren op hun dakterras te maken. Leuk idee. Maar iets minder leuk als je aan het eind van de middag zwetend op een dakterras schroeven in latten aan het draaien bent: WARM! Maaaaarr... Na een bouwvakkersactiviteit moet je natuurlijk ook eten als een bouwvakker: KAASSOUFLEES EN FRIKANDELLEN! YES! In Dubai schijn je dit te kunnen kopen en aangezien zij net terug waren uit Dubai, heb ik mee mogen genieten van deze fantastische aankopen.

Afgelopen woensdag natuurlijk rugbytraining gehad en ook dan merk je echt dat het warmer aan het worden is. Je probeert al knipperend het zweet uit je ogen te houden, maar dat werkt niet altijd even goed en dus liep ik de helft van de tijd als een halfblinde muts het veld over. Na die tijd was het goed toeven met een koud biertje en raakte ik in gesprek met een oude Schot. We hadden een serieus gesprek over....ja, waarover...? HET LEVEN. Hij zei: 'The world is a bold, badass place my (uitgesproken als 'mie') love...' En daarmee kwam het tot een einde.

Afgelopen dagen een kleine dip gehad. Ik denk dat het een combinatie is van het weer, vermoeidheid en gemis. Pappa die 60 is geworden, veel vriendinnen die jarig zijn, posts van terrasbezoeken en een vriend nog verder weg dan normaal. Hoe leuk de dingen dan ook zijn die je doet, je komt alleen thuis. In een huis dat nog steeds niet jouw huis is en dat ook niet (meer) zal worden. Ik ben over een maandje alweer thuis. Ik wil nog niet terug, omdat ik geniet van al het moois en de fijne contacten hier. Maar ik wil ook wel weer terug. Je wilt ook het terras op en bier drinken met vrienden vriendinnen, je wilt ook de pasta eten die moeders maakt op vaders verjaardag, op de nieuwe bank van je zusje zitten, wakker worden naar de man waar je van houdt en je wilt ook gewoon iedereen in de buurt hebben.
Dan voelt de afstand nog groter en voel je je, ondanks al het moois, toch echt even alleen. Dat gebeurt hier. En dat is maar goed ook. Want zonder het gemis, zou ik misschien niet eens weten wat ik al heb.

Liefs, MuscatMeisje