Dubbel D: Dubai & Dutch

Dag lieve lezers van mijn O-o-omaanse bestaan,

Alweer een week verstreken. Hemeltje, waar blijft de tijd toch!? Inmiddels zit ik alweer 2 maanden hier in Muscat en heb ik nog 'maar' anderhalve maand te gaan. Het feit dat ik mijn derde maand hier in ben gegaan, betekende daarom ook dat ik het land uit moest voor mijn visum op de kosten van de baas: op naar DUBAI!

Vijf jaar geleden was ik al eens eerder in Dubai geweest. Toen was 'Mall of the Emirates' nog the place to be en was de 'Burj Al Arab' nog het hoogste gebouw. Nou, liep ik even mooi achter op de feiten! Inmiddels zijn zowel de mall als de 'burj' ingeruild voor NATUURLIJK grotere en mooiere versies ervan. Maar goed, voordat ik daar over begin...
's Ochtends vroeg naar het vliegveld van Muscat om in te checken voor mijn vlucht naar Dubai. Alles verliep voorspoedig en zelfs de gate was al 'open'. Nou, mooi niet dus. Ik kwam ongeveer een klein uur voor 'take-off' bij de balie van de gate en er was NIEMAND. Er stond niet eens iemand klaar achter de balie. Ik liep naar een man toe van een andere maatschappij en vroeg hoe het zat. Hij keek laconiek opzij naar 'Fly Dubai' en zei dat als ze er over een half uur nog niet waren, ik me maar eens zorgen moest gaan maken. Dus. Alles begon te laat: het controleren van instapbewijzen, inladen van bussen, plaatsnemen in het vliegtuig, het opstijgen van het vliegtuig... Maar wonder boven wonder kwamen we WEL op tijd in Dubai en kon ik vervolgens aansluiten in de lange, laaaaaange rijen van paspoortcontrole. Eenmaal daar doorheen, richting de exit en heb ik de eerste de beste taxi gepakt richting 'Dubai Mall' (nu the place to be...) Mijn taxichauffeur was een oudere, pezige man. Als je denkt dat ze op een bepaalde leeftijd minder hard of voorzichtiger gaan rijden: vergeet het! Deze man reed met een noodvaart over de Dubaise 6-baans weg, terwijl hij lekker zijn zonnebloem-pit-knabbeltje naar binnen knabbelde (zie film).

De Dubai Mall was... tja. Idioot. Idioot GROOT. Ik geloof dat ik in de uren dat ik er heb rondgelopen, niet eens alles heb kunnen zien. Waar ik niet omheen kon, was het ENORME indoor-aquarium waar allerlei soorten vissen in rondzwemmen. En, behalve dat, dobberden er ook nog twee duikers in het aquarium! Later hoorde ik dat als je flink betaalt, ze je in een duikpak hijsen en af laten dalen in het aquarium. Dubai vanuit een ander perspectief. Natuurlijk mag in de mall ook de indoor-waterval zeker niet ontbreken, die van plafond tot de grond ging. Daartussen waren zilveren beeldjes gemonteerd, zodat het leek dat zij uit de hemel met het water mee naar beneden stortten. Mijn voeten begonnen al enigszins zeer te doen van het vele lopen in de mall, toen ik ineens een rood golfkarretje met twee opgedirkte abaya-dames erop voorbij zag crossen. De beste man stopte voor de gewenste winkel en de dames, verscholen achter enorme merkbril, trippelden op de hoge naaldhakken de winkel binnen en de chauffeur bleef netjes wachten. Ook een manier om je weg te vinden in het kilometers lange labyrint. 

Buiten de mall wachtte Burj Khalifa op me: het hoogste gebouw van de wereld. Daarvoor is een soort bassin aangelegd, waar 's avonds een fonteinshow te zien is met veel licht en muziek. Ik heb wat rond gestiefeld en toeristen gevraagd mij op de foto te zetten met het gebouw. Ik kon even geen indrukken meer verdragen en heb een café achteraf opgezocht waar ik lekker kon hangen en lezen. Net nadat ik een half uurtje gesetteld was, hoorde ik de muziek aanzwellen van de fonteinen. NOOO! Zul je net zien! Mis ik die ENE middagshow die ze doen! Ik sprong op, greep mijn camera en heb nog een klein stukje mee kunnen pakken.
Hangend op het terras vielen mij een aantal dingen op. Allereerst de man met het schepnetje. Hij kuierde het enorme bassin rond om alle blaadjes, propjes en ander vuiligheid eruit te hengelen. Ten tweede spotte ik man met een groen mondkapje. Zijn taak was om elke paal lang het water te besproeien met zijn schoonmaakspray, het te schrobben en vervolgens droog te wrijven. Daarbij moest hij, heel belangrijk, ook zijn gele 'Pas op! Natte vloer!'-bordje bij elke paal opnieuw uitklappen. Mocht ik nou straks geen werk kunnen vinden, kan ik altijd nog in Dubai aan de slag als paaltjes-poetser.

Na mijn rustmoment ben ik de mall weer ingegaan en was het tijd voor shoppen, vond ik. Je bent in een ENORME mall of je bent het niet. Op zoek naar betaalbare winkels: dat was al een opgave. Uiteindelijk belandde ik bij de Zara waar ik ook een beetje verloren rondliep. Tot 3x toe kwam er een jongeman op me af om te vragen of ik echt geen hulp nodig had. Uiteindelijk raakten we toch aan de praat en vertelde hij dat hij half-Frans was en vroeg hij waar ik vandaan kwam (Ierland? Denemarken?). Holland was het juiste antwoord en ik vertelde heb dat ik docent Frans ben en vanaf dat moment hebben we alleen Frans gepraat. Hij ging los. Hij trok me door de winkel heen, mij meesleurend naar verschillende rekken waar rokken en jurken hingen om erachter te komen wat ik dan leuk vond. Ik bleef herhalen als hij zei: 'M...?' dat ik echt een L nodig had, waarop ik het commentaar kreeg: "You're not THAT fat..." Ik heb het maar geaccepteerd als een compliment... Ik liet hem begaan en na een half uur liep ik met ongeveer 15 kledingstukken in mijn armen naar de paskamers. 
Ik passen, uit het hokje, showen aan de beste jongen, ik kreeg een knik of een zuinig mondje en mocht me daarna verkleden. Na ruim anderhalf uur was ik het helemaal zat. Zara hanteert Spaanse maten en die zijn niet altijd even goed gemaakt voor mijn Hollandse heupen en schouders. Ik bedankt mijn personal assistent hartelijk, maar verliet de winkel zonder aanwinsten.

Tijd om weer naar het vliegveld te gaan met de taxi. Natuuuurlijk duurde de paspoortcontrole weer ontzettend lang en begon alles te laat. Ik stond in de rij voor de douane en voor mij stond een rijke Saoudi (kun je zien aan de kleding), achter mij stond een arme Indiase man en daarachter de vriend van de rijke Saoudi. We schuifelden door in de rij en blijkbaar schoot mijn Indiase achterbuurman niet snel genoeg op. De Saoudi achter hem maakte een 'ksssst!!!'-geluid en riep: 'Go!Go!' en de arme man direct achter me wist niet hoe snel hij zijn ene stap extra moest zetten. Ik moest mijn best doen om niet te geshockeerd te kijken. Ongelooflijk hoe er soms wordt om gegaan met de Indiase armere mensen hier. Alsof het honden zijn. Ik had met hem te doen en draaide me om en knikte hem even vriendelijk toe: ik geloof niet dat hij het zag.

Op het vliegveld heb ik nog een leuk gesprek gehad met twee Omaanse dames die ook op mijn vlucht zaten. Moderne moslimmeiden die de regels naar hun hand wisten te zetten. Eenmaal aangekomen in Muscat sloeg ik nog snel mijn slag bij de dutyfree-drankafdeling en was ik klaar om naar huis te gaan. Voordat ik het winkeltje verliet, werd ik aangeklampt door een Omani-dame die vroeg of ik haar niet meer herkende. 'Euh nee...' Zij: 'Van de Amouagewinkel.' Ik: 'Oh ja natuurlijk! (AHUM)' Zij vertelde me dat ze graag chocolaatjes mee wilde nemen voor haar manager, maar dat ze die niet mocht kopen, omdat er alcohol in zit en zij moslim is. Of ik die even wilde halen voor haar; 2 dozen. Ik ben de moeilijkste niet en heb voor die vrouw 2 dozen kersenbonbons gehaald, door de douane gesjouwd en het na de douane weer aan haar gegeven. Ook al wist ik dat het voor mij geen probleem was, toch had ik het gevoel dat ik iets illegaals het land binnen smokkelde. De dame in kwestie was dolbij dat het was gelukt. Ik denk dat haar 'manager' kan fluiten naar zijn bonbons.

Afgelopen vrijdag was het Dutch Gala feest met het thema 'smart glitter' (ooeeeh..!). Die donderdag ervoor was ik met Nienke nog even wat winkels bij langs geweest op zoek naar de goedkoopste en lelijkste glitteraccessoires. Met pleegouders vrijdagavond die kant op gegaan en ik was 'dressed to impress' en klaar voor de bitterballen en de haring. Nou. Ik heb geen bitterbal of haring gezien! Al met al was het eten eerlijk gezegd een behoorlijke teleurstelling voor het bedrag (40 Rial= bijna 80 euro!!!) dat we hadden betaald. De sponsors zaten aan een ingedekte tafel en buffet en het 'plebs' (zo voelde het een beetje) stond bij te weinig statafefels en moesten haast vechten om een koud satéstokje. Er zat dus maar 1 ding op: het uitgegeven bedrag proberen 'terug te verdienen' met de drank. Dus ik heb de hele avond Heineken naar binnen getikt en me ontzettend vermaakt met die mensen waarmee ik was. De expat-moeders hadden voor de gelegenheid allemaal een net iets te strakke of te korte glitterjurk op maat laten maken en wierpen zichzelf als wellustige cougars op de dansvloer. Al met al een superleuke avond gehad, al was het het geld niet helemaal waard.
Zaterdags lekker uitgebrakt met Lumieke en Albert op een terras en zondag begon het werk weer.

Deze week heb ik relatief weinig plannen. Het wordt zo langzamerhand ook eens tijd dat ik ga kijken naar wat ik moet/ga/wil doen in Nederland. Inmiddels zit ik hier meer weken, dan die mij nog resten. Alweer 2 maanden. Begrijp me niet verkeerd, ik mis thuis: vriend, familie, rugby, vrienden en vriendinnen en boerenkool en spekjes en gewoon bier drinken in de kroeg. Maar ik wil nog even niet terug. Ik begin net in de swung te komen, in mijn ritme, in mijn 'Omani-lifestyle'. De laatste 6 weken ga ik er nog het beste van maken: for sure.

Veel liefs,

Muscat Meisje