Dolle dagen!

Dag lieve lezers van mijn bestaan,

Inmiddels is het, zoals ik ook had aangekondigd, alweer enige tijd geleden dat ik een wervelend verhaal met jullie heb gedeeld. Dit alles heeft te maken met het feit dat mijn lieftallige vriendje (kwijl) Jaap de afgelopen 10 dagen samen met mij Oman onveilig heeft gemaakt... En omdat ik dus ook wel wat 'betere' dingen te doen had. Dus. Maaaarrr, niet langer getreurd: DE UPDATE is hier! Be prepared: dit gaat geen kort epistel zijn.

Vorige week donderdag, oh nee, die donderdag daarvoor alweer, nou ja: donderdag 13 februari was de dag dat Jaap 's avonds zou arriveren in Muscat. Klein detail was echter wel dat het de hele ochtend en begin van de middag had geregend als een idioot. Straten stonden blank, auto's stonden vast, huizen lekten en nog veel schokkender: het vliegveld was 6 uur dicht! Vluchten werden omgeleid naar Dubai en konden niet meer landen. Je kunt allicht een beetje voorstellen dat ik, nadat ik van school naar huis was gestuurd, mijn middag in alle rust heb gespendeerd in afwachting op Jaaps komst. NOT. Uiteindelijk mocht ik van mezelf 's avonds naar het vliegveld vertrekken. Op tijd was ik, gelukkig, want het duurde bijna een UUR voordat ik geparkeerd was en op de juiste plek was. Detail: samen met Jaaps vlucht landden ook vliegtuigen uit Mumbai en Delhi, dus het hele vliegveld stond vol met Indiaase mannen, uitkijkend naar hun familie. Een romantische hereniging met Joris of zoals in het programma 'Grenzeloos verliefd' of 'Vakantieliefdes' zat er niet in. Punt 1, omdat het een beetje 'ongepast' is hier en punt 2, omdat ik me dan een weg moest banen door 3 rijen dik Indiase mannen. Neuh. Maar Jaap landde veilig, we (her)vonden elkander en vertrokken naar mijn idyllische onderkomen...

De 10 dagen dat Jaap hier was, waren superfijn. We hebben heel veel gezien en gedaan. Eigenlijk zo veel, dat we soms KAPOT waren van de tripjes en zelfs de Grote Moskee hebben overgeslagen. Ik had, zoals je wellicht van me verwacht, een schema gemaakt van de week. Dan denk je: 'NEE! DAT MEEN JE NIET!' Nou, mooi wel dus. Lekker overzichtelijk. Hatsee. En dat schema was verdraaid handig, aangezien we een druk programma hadden! Ik zal jullie het weekschema besparen en de 'high lights' even beschrijven.

Zondag en maandag moest ik gewoon werken, maar maandag was ik redelijk vroeg vrij en zijn we samen naar het oude gedeelte (Muttrah) van Muscat gegaan. Geluncht aan de boulevard voor 3 Rial en daarna onder andere de souq in gedoken. Veel winkeltjes waren dicht, omdat we niet op het juiste tijdstip daar waren. Alle mannen wilden mij 'real kashmir'-sjaals aansmeren, maar inmiddels weet ik ook dat meer dan de helft gewoon hartstikke neppe shit is. Op een gegeven moment kwamen we langs een man met die sjaal. Hij: "Real kashmir m'am!" Ik pakte de sjaal in mijn handen, draaide het en zei: "This is no kashmir. You can't fool me. I may look like a tourist, but I am not." Deels bluf. Tuurlijk, ik zette mijn arrogante expat gezicht op en blufte een eind weg. Hij keek me aan en zei: "Okee, come inside" Jaap en ik stiefelden achter hem aan de winkel in. Daar kwam de aap (of gekko: meer in deze sferen) uit de mouw: Het was inderdaad geen kashmir. Ik voelde een kleine overwinning en zei dat ik dat heus wel wist. Hij pakte zijn aansteker en stak het uiteinde van de sjaal in de fik (okee, beetje overdreven: het smeulde alleen maar.) We moesten ruiken. Roken we verbrand haar? Nee. Dus geen kashmir. Daar kwam het 'speciale stapeltje' uit de kast. De 'goeie shit'. Hij vroeg eerst 25 rial per sjaal. Ik reageerde met mijn arrogante, honende expat lach: "Mhuahaha..." Bedremmeld keek hij neer op zijn stapeltje. Ik: "3 for a good price" Okee. Een 'very special' price zouden we krijgen, echt. Omdat wij overdag kwamen in plaats van 's avonds. Ook kwam hij nog met een lamahaar-sjaal op de proppen en wilde die erbij verkopen. Die man wist niet van ophouden en ik lispelde Jaap toe dat hij nu (die had zich vooral afzijdig gehouden, omdat hij zich stiekem geneert voor mijn Hollandse Onderhandelmanieren) boos moest worden en de man moest spelen. Dat deed hij en zie: 3 sjaals voor 50 rial. Bam. De verkoper zei dat hij ook creditcard accepteerde. Nou, dat kwam er op neer dat we met hem naar de pinautomaat moesten lopen om te pinnen en daarna het geld te overhandigen. 
's Avonds hebben we lekker mogen eten bij Hans en Ingrid en is Jaap, zoals hoort, natuurlijk voorgesteld aan de 'pleegouders'.

Van dinsdag op woensdag hebben Jaap en ik gekampeerd op Sifa-beach. Tip van mijn pleegouders, die ons overigens ook de hele kampeerset hadden geleend. Super! De weg er naar toe was heel bijzonder. Toen we er bijna waren, reden we door een dorp waar OVERAL geiten waren: liggend langs de weg, slapend in een truck, hangend op de stoep en natuurlijk stilstaand op de weg. Nou, waag het eens om zo'n geit (ook wel soort hondjes) aan te rijden, dan kun je dik dokken.
Na enig zoeken, ondanks de uitgebreide routebeschrijving van pleegouders, kwamen we toch terecht op het strand. De boel de duin opgesleept, tent opgezet en Jaap heeft zich het eerste uur ontfermd over het vuur. Als een echte holbewoner (nou ja, tentbewoner) stiefelde hij het strand af met ontbloot bovenlijf op zoek naar stenen voor de kampvuurplek. Ik, als echte holbewoonster, zorgde voor de inrichting van de tent en het installeren van de slaapplekken. Het vuur was aan, het bier ging open en het vlees kon gegrild worden. Het strand is prachtig: verlaten, blauwe zee en enorme bergen op de achtergrond. Ik had er kunnen blijven wonen. Toen we net 5 minuten in de tent lagen voor de nacht, hoorde ik vlakbij mijn hoofd buiten de tent heftig geritsel. Volgens Jaap was het de wind, ondanks dat het windstil was. Het ging door en heftiger. Volgens Jaap was het een 'beestje'... EEN BEESTJE!? Een enorme anaconda die zich een weg door de tent probeerde te eten! Nou ja, dat dacht ik. Jaap naar buiten, greep de vuilniszakjes en sleepten het in de tent. Uiteindelijk bleken het zeemeeuwen te zijn geweest...

Donderdag hadden we het plan gevat om naar Wadi Ashab te gaan: een drooggevallen rivierbedding waar je mooi doorheen kan hiken. Op tijd vertrokken, off-roadboek mee, koelbox gevuld en we hadden het zelfs in 1x (in tegenstelling tot veel andere plekken) gevonden! We stapten uit en ik had mijn portemonnee nodig voor losgeld om de oversteek met het motorbootje te betalen. Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik mijn portemonnee niet meer had. K*k!! Het lag nog bij het tankstation waar we een uur eerder waren gestopt voor het gebruik van de buitengewoon smerige sanitaire voorzieningen. Ik had mijn portemonnee 'veilig' weggelegd op de wc en was vergeten die weer mee te pakken. Wij terug en zowaar: mijn portemonnee was er nog met alles erin! Door deze hele escapade hadden we nog te weinig tijd voor de wadi en besloten we te 'free wheelen' in de buurt en een andere wadi te bezoeken. Nou, die wadi hebben we niet meer gevonden. Maar we vonden wel een ENORME stuwdam en een leuk bergweggetje die we met de Nissan Micra hebben becrosst. Leuke, oude dorpjes gespot en veel foto's gemaakt.

Vrijdagochtend zijn we om 04:00uur opgestaan om naar de geitenmarkt in Nizwa te gaan. We hadden de avond ervoor de 4x4 opgehaald die ik had gehuurd, omdat we na Nizwa namelijk Jebel Akdar (nee, niet AKBAR) te berijden. 
Nizwa was prachtig. We kwamen aan op een overvolle parkeerplaats die vol stond met trucks, volgeladen met blèrende geiten, schapen en koeien. De geitenmarkt zelf moet je je voorstellen als een soort arena. Het is een rond plein. In het midden een verhoging, daar omheen een rond grindpad en daar weer een grotere ring omheen waar je langs kon staan. We waren er rond 07:00 uur en de markt was nog niet begonnen. De lokale mannen en vrouwen hadden echter hun plek al wel ingenomen. De eerste man met blèrende geit betrad de arena en begon, net zo hard blerend als de geit, zijn rondes te lopen. De geit al showend en de beste prijzen roepend. Dit was het startsein voor de rest van de boeren en zij betraden ook de arena met hun mooiste langharige geiten, babygeitjes of bescheten rammen. Eenieder die ook maar geïnteresseerd leek, kreeg de geit in zijn gezicht gedrukt en moest het beoordelen. De staart werd opgetrokken, de bek los gefrunnikt en een hand tussen de edele delen van de geit gestoken. Dan werd er nee geschud of een bod gedaan. We stelden ons op achter de locals en ik gebruikte de enorme zoom op mijn camera voor de foto's. In het ochtendlicht was het mooi om te zien hoe de tradities nog steeds in ere worden gehouden en de lokale mannen en vrouwen zich werkelijk geen bal aantrekken van de hysterische toeristen.
Daarna zijn we even over de aangrenzende souq gesjouwd en zagen we stukken vis, vers fruit, kippen, duiven en honing verkocht worden. Achteraf vond je het 'echte werk': GUNS. Mannen in kleine, tl-verlichte winkeltjes die geweren beoordeelden en stilettomessen bekeken. Tja, als je in de desert leeft en er komt een hondsdolle wadi-hond op je beste geit af, dan moet je wat. Tenminste, ik denk dat ze het daarvoor gebruiken...
Na Nizwa zijn we naar Jebel Akdar gereden. Een enorme bergketen op een half uurtje van Nizwa. Voordat je de berg op mag, moet je eerst door een controlepost. Je auto wordt geregistreerd en je mag niet zonder 4x4 die berg op. Het leek een overizchtelijke route over de bergen. Ik bedoel: hoe moeilijk kan het werkelijk zijn?! Nou, we waren binnen een half uur al 'verdwaald' op ruim 2000 meter hoogte. Als eerste, toen we erachter kwamen waar we waren, gingen we naar een dorpje 'Al Rus'. Daar was een mooi uitzichtpunt. Daar aangekomen, liepen we daarheen en vrijwel direct kwamen en lokale mannen geïnteresseerd op ons af. Niet vervelend of opdringerig, maar gewoon nieuwsgierig. We kregen een hand en ze vroegen of het goed met ons ging. Boven op de berg was het erg koud (8! graden) en de mannen hadden over hun dishdash een bodywarmer of een dik vest aan. Op hun hoofd een muts of pet, maar om het toch traditioneel te houden, daar omheen weer een sjaal gewikkeld. We werden uitgenodigd op hun picknickplek: grenzend aan het ravijn, uit de wind en in de zon. De schoenen gingen uit en we kregen Omaanse koffie en dadels aangereikt. We moesten alle verschillende soorten proeven en minimaal 3 glaasjes koffie drinken. Het was supergaaf om bij hen te kunnen en mogen zitten, ondanks dat we elkaar nauwelijks konden verstaan. Omaanse gastvrijheid ten top.
Na Al Rus hebben we nog een verlaten dorp bezocht en een dorpje dat in de berg is gemaakt. Het is via de gewone weg onbereikbaar en er loopt een kabelbaan heen om het dorp te voorzien van de nodige levensmiddelen. Heel bijzonder en prachtig om te zien.
's Avonds zijn we nog terug gegaan naar de souq, omdat Jaap graag een zilveren armband wilde kopen. We hadden ons toneelstukje 'We zijn getrouwd, wonen in Oman en werken bij de Britse School' inmiddels al onder de knie en Jaap heeft voor een zachte prijs een armband kunnen scoren.

De week is supersnel voorbij gegaan, maar we hebben het heerlijk gehad. Afscheid was niet leuk en thuis was in 1x best wel leeg. 
Inmiddels weet ik wel dat ALS je je niet heel okee voelt, je vooral afleiding moet zoeken. Dus gisteren na werk heb ik koffie gedaan bij Nienke en had daarna afgesproken met inmiddels ex-collega Petra om samen te eten. Zij en haar man Rik zijn op de Costa Cruise hier twee dagen aangemeerd en wilden NATUURLIJK Muscat beleven met een 'local'. We hebben een sappie gedaan bij Karjeen en daarna heerlijk gegeten bij mijn favoriete Indiase restaurant. Het was echt leuk om ze hier, of all places, tegen te komen en te spreken!

Nu hang ik (saaaai) weer op een terras in de zon. Vanavond ga ik uiteten met Lumieke en morgen op kraambezoek bij mijn collega. Woensdag staat een dagtripje Dubai gepland. Ach, even op en neer in een dag met het vliegtuig op de kosten van de baas: ik moet toch het land uit voor mijn visum! Ghehe. Aankomend weekend is ooK HET HOLLANDSE FEEST der feesten in Muscat: Dutch Gala met als thema 'smart glitter'. Voor bijna 80 (!!) euro heb je een kaartje en mag je je die avond helemaal volstouwen met ingevlogen haring, bitterballen en natuurlijk ijskoud Heineken. Dat gaat een mooie avond worden.

Ik zit op de helft van mijn verblijf hier. De tijd vliegt voorbij en ik ga me steeds beter voelen. Steeds meer op mijn plek. Ik weet weer waarom ik zo graag terug wilde: ik hou van dit land. Ondanks alle wanorganisatie, slechte infrastructuur en het stof. Nog 7 weken om het beste ervan te maken. De slingers en ballonnen hangen en ik denk dat ik nu op zoek ga naar goeie muziek.

Veel liefs,

Het Muscat Meisje