'One of the locals'

Dag lieve lezers van mijn Omaanse bestaan,

Na mijn bonusverhaal was het weer even stil. Of er een reden voor is? Neuh, niet specifiek. Er is een redelijke kalme week voorbij gegaan, ondanks dat ik veel de hort op ben geweest en leuke dingen heb gedaan. Ik ben me steeds meer thuis gaan voelen in mijn appartement en in Muscat. Mijn telefoon raakt steeds meer gevuld met telefoonnummers van leuke mensen waarmee ik kan afspreken. Fijn. Goed gevoel geeft me dat. Al die keren dat ik alleen TOCH naar de rugby ben gegaan, TOCH naar dat etentje ben geweest waar ik niemand kenden, hebben hun vruchten afgeworpen. Ik ben best al een beetje trots op mezelf. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Vorige week vrijdag ben ik het lokale Rugbyteam gaan supporten. Ze moesten spelen tegen Doha. Het was bewolkt en winderig en op de tribune was het zowaar KOUD! Nou ja, wat hier 'koud' gevonden wordt dan... Het spel was in volle gang, toen ineens de moskee KEIHARD het oproep voor gebed door de speakers pompte. Een vreemd schouwspel was het wel: zwetende rugbymannen die elkaar kapotbeuken op een veld, aangemoedigd door de mannen langs het veld die elke kreet begonnen met 'F*kking!', terwijl op de achtergrond de omroeper zijn best deed om op te roepen tot vrede en grote Allah. Althans, denk dat 'ie dat doet... (Zie filmpje)
Na die koude schouwspel, heb ik een kop koffie gescoord en ben op gaan warmen in mijn appartement. 's Avonds nog een gezellige barbecue bij Nienke en haar man.

Begin van de nieuwe week ben ik ook lekker uit eten genomen door mijn inmiddels geadopteerde pleegouders Hans en Ingrid (ze noemt me 'Urretje'). Ik had het namelijk voor elkaar gekregen om tijdens de desertdrive de tent die ik van hun had geleend, op te zetten met de stokken van een verkeerde tent. (Lees: een 2-persoonstent opzetten met stokken van een 3-persoonstent...). Door deze onderneming en het overwinnen van de tentweerstand, had ik een 'prijs' gewonnen en hebben we heerlijk gegeten. Toen we naar buiten liepen, was er een quiz aan de gang in de pub. Ik keek nonchalant rond, zag iemand die ik kende van de rugby, glimlachte en zwaaide vriendelijk. Na een maand kon ik eindelijk ook iemand begroeten in Muscat! Iemand die ik ken! Nah, dan denk ik dat mijn reïntegratie bijna afgerond is: ik ben 'one of the locals'!

Op school loopt alles van een leien dakje. Die kiddo's raken al wat meer aan me gewend en ik probeer ze wat meer te 'vernederlandsen'. Filmpjes van Toren C en diverse cabaretiers passeren de revue. Zo zaten we afgelopen week naar Ronald Goedemondt te kijken. Hij had het over kassoufflées. Ik zag mijn 5/6vwo kinderen een beetje appelig van zich af kijken. Ik pauzeerde de film en vroeg of ze wisten wat een kaassouflee was. De koppies draaiden zich naar me toe en een onzekere 'Eeuuh...' volgde. 'Wauw', dacht ik... Al kan ik het ze natuurlijk niet kwalijk nemen op een of andere manier dat ze het NIET weten. Gevraagd of ze wisten wat een kroket was. Ja, dat wisten ze wel. Dus heb ik er maar van gemaakt dat een kaassoufflee een kroket is, maar dan gevuld met kaas...
Er zijn regelmatig momenten tijdens het lesgeven, dat ik echt merk dat ondanks dat de kiddo's een Nederlands paspoort hebben, zij alles behalve Nederlands zijn. Zo vroeg een 2vwo'er ook wat een 'puist' was. Ik dacht dat hij een grapje maakte en draaide mijn hoofd lachend naar hem toe. Ik keek recht in een onzeker en bezorgd gezicht en ik haalde mijn grijns dus snel van mijn gezicht. En 4vwo vroeg aan mij, toen ik het filmpje van Lucky TV met Beatrix en de grungeband liet zien, of de koning echt een metal-band had uitgenodigd op het feest...?
Nog twee maanden resteren mij om de leerlingen zoveel mogelijk van Hollands Glorie mee te geven en dat zal ik doen ook!

Na een week in dubio te hebben gezeten, heb ik toch besloten om naar de kapper te gaan. Mijn haar werd al veel te zwaar om omhoog te föhnen en ook mijn oren verdwenen achter de gordijntjes aan de zijkanten van mijn hoofd. Na een grondig navraag-onderzoek te hebben verricht onder diverse collega's, had ik besloten om naar 'Janine' te gaan. Een Engelse dame die getrouwd is met Ted (een Engelse collega van me), met 25 jaar knipervaring. Gisteren was het dan zover. Ik was op tijd vertrokken van mijn appartement voor het geval ik zou verdwalen en het niet in 1x zou vinden. Op school had ik een plattegrondje uitgeprint en Google maps geraadpleegd: het zou helemaal goed komen! Dacht ik. Nou, dat in 1x vinden was ijdele hoop. Na een kwartier door diverse straten te hebben gesjeest, ben ik omgekeerd en terug naar mijn hotel gereden: ik had toen nog 10 minuten om op tijd te zijn. Ik rende naar de receptie en vroeg om een plattegrond. Maar goed, voordat zij een plattegrond van Muscat hebben gevonden, uitgeprint en er zelf achter zijn gekomen waar ze op de kaart staan, waren we alweer dik 5 minuten verder. Toen de beste man mij de plattegrond aanreikte, rukte ik het A4 uit zijn handen en rende terug naar mijn dubbelgeparkeerde Micra. Natuurlijk was het druk op straat, stonden alle stoplichten op rood en reed ik de juiste afslag voorbij. Vloekend zat ik in die auto en probeerde ondertussen het nummer van Janine op te zoeken om te laten weten dat ik later kwam... Nou ja, uiteindelijk ben ik 20 minuten te laat gearriveerd,maar kon ik wel terecht. Ik heb haar alle foto's laten zien van hoe het was en zij begreep me volledig. Ging helemaal goed komen. Dus zij greep de tondeuse, zette het op standje: 'Bijna-militair-kort' en ging daarmee de zijkanten van mijn hoofd te lijf. Weg mooie oorlijn, puntige bakkebaardjes en glooiende overloop aan de achterkant. De bovenkant werd flink uitgedund en klaar was ik... Ik vroeg voor de zekerheid of er ook niet wat geknipt moest worden van het lange gedeelte. Zij zei: 'Nou ja... Wat jij wil toch? Tja...' Ik: 'Jij bent de kapper: advies?' Zij: 'Nou ja... Wat jij wil.. Ik.. Nou ja.' Ik vatte dat op als een niet heel zekere houding ten opzichte van mijn kapsel en besloot het hier maar bij te laten. Ik moest 20 Rial (40 euro!!) neertellen voor deze tondeusebeurt en weg was ik. Dit was 1x en nooit weer. Jullie weten hoe gek ik ben op mijn haar en naar mijn vaste kapper gaan. Ik heb het geprobeerd en dat was het. Ik loop niet voor gek hoor, dat valt reuze mee. Maar 'stijlvol' is anders... 

Nog maar 1 nachtje slapen! Dan komt Jaap op bezoek voor 10 dagen. :) Ik heb natuurlijk (je kent me) al een mooi weekschemaatje gemaakt voor alle dingen die we willen gaan zien en doen. Ik kan dus niet beloven dat ik volgende week een wervelend verhaal online zal zetten... Maar een wervelende week zal het wel gaan worden! 

Liefs, Muscat Meisje