O-o-oman Oman...

Mijn eerste bericht uit het land van duizend-en-één nachten; Oman. Even kort samengevat: ik ben VERROT. Kapot, versnotterd en een emotionele vaatdoek. Maar ik ben er.

Gisteren was het de bedoeling dat ik om 08:55 uur op zou stijgen vanaf Amsterdam Schiphol. Helaas liet dit keer de Duitse grunlichkeit afweten, want er werd een foutmelding te zijn in de boordcomputer. Rook uit de rechtermotor en andere geruststellende (NOT) effecten waren het gevolg. Na 1,5 uur konden we uiteindelijk TOCH opstijgen.

Te laat in Frankrfurt geland, gesprint naar de gate, douane en incheckbalie. Detail: luchthaven van Frankrfurt is f*kking groot! We, Liesbeth (mijn collega) en ik, moesten zelfs nog met een shuttlebus van de een naar de andere kant van het vliegveld worden gebracht. Eenmaal uitgestapt begonnen we aan onze sprint, want we hadden maar 20 minuten om de vlucht te redden. Zij kon niet meer, ik brak mijn reserves aan en sprintte voor haar uit. Resultaat: zweet, buitenadem en vlucht gemist. KAK! Gelukkig is Liesbeth een docente Duits en heeft al haar overredingskracht gebruikt bij het overboeken van onze vlucht. Een uur later vlogen we vanaf Frankfurt naar Doha, alwaar we dan weer 4 uur moesten wachten op onze vlucht naar Muscat. Voor de vierde keer moesten we door de douane en ik werd NATUURLIJK dit keer, toen we haast hadden, eruit gehaald. Of mijn externe harde schijf ook een bom bevatte? Speciale handschoentjes werden aangetrokken en ik en de harde schijf moesten mee naar een hokje. CSI herr Bomm nam mijn ES met een papiertje, haalde het door de machine en... Geen bom: verrassing! 
Eenmaal in het vliegtuig naar Doha, had ik een fijne Iraanse buurman die andermans ruimte niet respecteerde... Continu zat hij te wapperen met zijn krant in mijn gezicht, duwde zijn knie tegen mijn been en hield hij niet op met zijn monologen over zijn nieuw-ontdekte geloof. Ik stopte muziek in mijn oren en hoopte dat de vlucht niet onnodig langer zou duren... In Doha aangekomen om 21:30 lokale tijd. Toen de hamvraag: was onze bagage ook goed meegekomen...?! De man in kwestie die het voor ons uitzocht nam vooral zijn tijd, maar kwam uiteindelijk met de verlossende woorden dat het goed mee was gekomen. 4 uur later vlogen we naar Muscat waar we uiteindelijk om 04:00 uur aankwamen. Douane, taxi, koffers ellende... Resultaat: ik lag om 06:30 uur uiteindelijk in bed en was helemaal naar de t*ring (excusez le mot). 3 uur geslapen en moest toen alweer klaar staan om mijn huurauto op te pikken. Ach, ik zeur. Ik ben moe en ellendig. Ik houd er mee op en sluit positief af.

Oman is nog steeds Oman, omdat als je staat de wachten voor de lift en er drie mannen ook voor je staan, zij je alleen en voor laten gaan met de lift. Oman is nog steeds Oman, omdat ik complimenten krijg op mijn gekke haar. Oman is nog steeds Oman, omdat je 's ochtends begroet wordt door het gezang uit de moskee en de geur van wierook in de gangen. Morgen ben ik jarig. Hoera. Ik ga dan uit lunchen met Liesbeth. Morgen ook boodschappen doen en zaken organiseren voor mijn eerste werkdag: zondag. Nu, nu eerst slapen.

Liefs, Muscat Meisje