De ezel stoot zich niet aan het vierde scheepsrecht...

Dag lieve lezers van mijn onstuimige leven,

Sinds mijn vorige verhaal is er, huis-technisch, weer het nodige veranderd. In mijn laatste verhaal schreef ik nog hoe goed ik het allemaal kon relativeren en erom kon lachen. Haha: als een boerendochter met kiespijn.

Na mijn bezoek aan het Opera House, wat overigens een fantastisch etablissement is, kwam ik 'thuis'. Nou ja, thuis. Eigenlijk was ik dus al 3 weken niet echt thuis in al die verklote appartementen hier. Ik was op, de rek was eruit, slaaptekort speelde me parten en daar ging ik. Hard. Onderuit. Wellicht dat je het kent: hysterisch huilend op bed, mascara op je kin (de dames en sommige heren dan) en niets anders willen dan iemand bij je in de buurt die een arm om je heen slaat en vertelt dat het echt heel erg voor je is en dat het goed komt. Ruim 5000 kilometer weg van huis is dan echt heel ver. De dag erna moest ik gewoon werken en ik was gebroken in duizend-en-één stukjes. Mijn collega's zijn ook niet gek en al snel kwam de vraag: 'Gaat het goed Anne?' Ik kon niets anders doen dan huilen. Ik heb 1 lesuur gedraaid en ben vroegtijdig van school vertrokken. Niet om naar de semi-hel op aarde a.k.a. mijn appartement terug te keren, maar om vitamine D op de doen langs het zwembad. Slapend met mijn mond open (waar je dan te laat achter komt) op het zonnebed, verzamelde ik weer wat energie. Om een lang verhaal iets korter te maken: ik zit nu in mijn 4e appartement waar, vooralsnog, alles het doet en het water helder is. 'Vier keer is scheepsrecht' en 'Een ezel stoot zich in het gemeen niet vier keer aan dezelfde steen' en meer van dat soort dooddoeners houden me op de been.

Kommer en kwel is het echt niet alleen geweest de afgelopen week! Heus niet. Ik ben revaliderende van mijn eigen mentale-blessure. 
Afgelopen weekend heb ik een heerlijk weekend mogen spenderen in de 'villa' van mijn collega. Ik paste op het huis, de planten en de twee katten (Mo en Hammy) terwijl ik loungend in de schommelstoel hing in de tuin. Veel gelezen en geslapen en me geen zorgen hoeven maken of er bruin water uit de kraan kwam of dat de buurman zijn behoeften ook 's nachts deed.
Zaterdag heb ik mijn boeltje weer bij elkaar geraapt en ben ik naar de gym afgereisd bij mijn hanghotel. Ruim een uur verstandig aan de gang geweest met apparaten en op een loopband. Daar raakte ik aan de praat met een Amerikaan. Type 'ik-ben-niet-dik-maar-gespierd-onder-laagje-vet' met extreem veel tattoos. Natuurlijk werd ik weer uitvoerig gecomplimenteerd op mijn haar en wist ik dat dat mijn moment was om weer te gaan. 
Toen ik eenmaal half slapend op mijn zonnebed lag, kwam er een lieftallige ober van het hotel met een cocktail op zijn dienblad naar me toe. 'Excuse me m'am' en ik schrok wakker. 'Excuse me m'am. Cocktail?' Euh, nee... Ik heb geen cocktail besteld. Toen wees de man achter zich en zag ik daar mijn extreem-opgepompte Amerikaan wild naar me zwaaien. Ober: 'It's okee?' Ik: 'Euh, it's okee' en pakte de cocktail aan. Okee, je kunt je nu afvragen waarom ik het aanpakte. Verschillende redenen. Oman is een nagenoeg 'alcoholvrij' land en als niet inwonende, heb je niet de mogelijkheid om alcohol te kopen. En als je het al wilt kopen, bij bijvoorbeeld een hotel, is het reteduur. En nu stond er een ijskoude cocktail GRATIS op een dienblad voor mij. En dan ben ik Hollands op haar best en grijp die cocktail. Eenmaal sippend aan mijn cocktail vroeg ik me af wat de etiquette omtrent een aangeboden drankje op afstand zijn. Moet je erheen om te bedanken? Stuur je een drankje terug? Lastig. Halverwege mijn cocktail en op mijn weg naar de kleedkamers liep ik toch even langs de Amerikaan. Hij had inmiddels 5 andere opgepompte, betatooeerde matties om zich heen verzameld en stonden luid brallend naast het zwembad: "Habbibi! Habbibi! Yeah, some beer!" Ik bedankte de man voor het drankje en werd vervolgens voorgesteld aan de rest. Een van deze anabolen-mannen heette 'Sunny'. Nou vraag ik je: SUNNY!? Ik kon het niet laten om een fout geplaatste grap over zijn naam te maken die betrekking had op het huidige weer in Muscat. Sorry hoor. Maar geef jezelf dan een pseudoniem als je je in het openbaar moet voorstellen!
Ik moest zelf een beetje haasten om op tijd bij de manicure te zijn. Eenmaal daar in de stoel gesetteld, kwebbelde mijn Sri-Lankaanse dame er lekker op los. Terwijl ze mijn handen en armen scrubde en masseerde, vroeg ze wat ik had gedaan op mijn vrije dag. Ik vertelde dat ik naar de gym was geweest. 'Oooh! You have big arms!' kirde ze, terwijl ze mijn armspieren losmasseerde. "Euh yes...Thank you (I think..)" En ik voelde me zowel opgelaten als misplaatst, omdat het voor kwam als een verkapte vleeskeuring.

Vandaag weer de eerste werkdag na het weekend en ik zit alweer ruim 3 weken hier. Morgen heb ik een  BBQ bij mijn collega, woensdag wil ik gaan kijken en misschien meetrainen met 'The Pirates' (Rugby Muscat) en vrijdag vertrek ik in een 4x4 (weer de 4!) de woestijn in om een weekend te kamperen. Genoeg om naar uit te kijken voor deze week. Voorzichtig trek ik die kast met slingers weer open en hang ze behoedzaam weer op, omdat ik ook weet dat er zich een idioot bevindt tussen het feestgedruis, die de hele ellende weer naar beneden kan trekken. Maar om het daarvoor nou te laten? Die ene keer, of die ene idioot. Neuh. 
Vier keer is scheepsrecht, het heilige getal, de 4 letters in mijn naam. Op drie benen kun je niet lopen en beter 4 break-downs in de hand dan 4 in de lucht. Komt allemaal, uiteindelijk, hoe dan ook, allemaal goed.

Liefs, Muscat Meisje