Waanzinnige Woestenij in de Woestijn

Dag lieve lezers van mijn nomaden-bestaan,

Mijn weekend is alweer voorbij. En niet alleen het weekend, maar ook mijn eerste maand in Oman! Wat is de tijd snel gegaan, ondanks de ups en heftige downs. Dit weekend was tot nu wel het hoogtepunt van mijn verblijf hier. Waanzinnige tijden in de woestijn. Ook deze week trouwens meegetraind met de veteranen rugby!

Mijn werkweek was zoals mijn werkweek de afgelopen weken was, dit keer alleen zonder mental-breakdown of instorterig appartement en dat is al een hele opluchting. Afgelopen woensdag heb ik meegetraind met de rugbymannen van de lokale rugbyclub. Het heren I was toch iets te 'heftig', maar ik mocht aansluiten bij de veteranen. Allemaal mannen in de leeftijd van 30-40 van verschillende nationaliteiten met een rugbyverleden. Ik werk snel opgenomen in de groep en heb zelfs mijn eerste 'try' al weten te drukken tijdens het potje touch-rugby. Na deze training, die toch iets heftiger is als het 's avonds nog warm en vochtig is, kwamen de tassen met halve liters bier te voorschijn en was het goed toeven na het harde werk.

Maar waar het deze week ECHT om ging, was mijn geplande woestijntrip. Op mijn vrije woensdag had ik zelfs een heuse Wadi-mat gekocht. Dat is overigens bij ons gewoon een matje die je onder je handdoek op het strand legt, maar de titel 'Wadi-mat' spreekt net iets meer tot de verbeelding...
Vrijdagochtend vroeg reed ik met mijn geleende kampeerspullen (Dank aan collega Ingrid!) naar Di en Kes: dames die ik heb leren kennen tijdens een BBQ in mijn eerste week. Spullen werden in onze limegroene jeep gemikt en we waren klaar voor ons vertrek naar het verzamelpunt. Daar kwamen alle andere dames in hun 4x4 samen, om vervolgens 2 uur te rijden naar de rand van de Wahiba-Sands/Sharqya Desert. Aan de rand van de woestijn lieten we onze banden voor een groot gedeelte leeglopen, zodat de jeeps meer grip hadden in het zachte woestijnzand. Banden zo goed als leeg, flessen water aan boord en met een volle tank waren we klaar om de 'Bedouin Highway' te berijden. Dit is een stuk 'weg', dat dwars door de grote zandduinen gaat en is ontstaan door de vele bedoeïenen die de woestijn incrossen om hun kuddes te verzorgen. Vlak voordat ik de jeep in ging, kwam er een 4x4 truck voorbij met in de achterbak allemaal kids die luid roepend (Salaaaaam!!) en zwaaiend voorbij kwamen. Nou, met zo'n hartelijk ontvangst MOEST het wel goed gaan! 
Na ongeveer een half uur gereden te hebben, kwamen we aan bij een desertcamp en hebben we daar heerlijk geluncht. Daarna begon het ECHTE werk! Van de weg af en hop de grote 'zandbak' in! Kes (de Australische dame waarmee ik reed en die mee steevast 'Kiddo' noemde) reed eerst en zat binnen 10 minuten al vast op een enorme zandduin. Gelukkig hadden we ook profi-Omani-drivers bij ons met gepimpte jeeps en trokken ons binnen no-time uit het mulle zand. Daarna reed ik en het was FANTASTISCH. (Kleine kanttekening: ik heb geen 1x vast gezeten...) Omhoog en omlaag en stuiterend over de zandduinen heen. Ramen open en het fijne oranje stof waaide om mijn oren. Op een gegeven moment was er niets anders meer te zien dan woestijn. Een immense, oranje vlakte. Eenmaal op het kampterrein (een random uitgekozen plek in de woestijn) aangekomen, zetten we onze tenten op en was het tijd voor een koel biertje. Kes en ik hadden een klein voorraadje meegenomen, maar dat viel in het niet bij de koelboxen vol drank die de Omani-rijders bij zich hadden. Ik vroeg onze trouwe desert-adviseur om een biertje en kreeg er gelijk 5 in mijn handen geduwd. "No, 1 is okee!" zei ik nog, maar hij wilde van niets weten en drukte nog twee blikjes in mijn handen. Omaanse gastvrijheid ten top. Helaas was het wat bewolkt en hebben we niet de zonsondergang goed kunnen zien. 
Na het heerlijke eten hebben we rondom het kampvuur gezeten en Celine Dion meegezongen: DE favoriete muziek van onze grote, stoere Arabische desert-mannen... Najib vertelde ook tussen neus en lippen door dat hij Elton John toch ook wel heel erg goed vond... Naarmate de tijd en de biertjes vorderden, veranderde de muziek in Arabische nomade-liederen die luid werden meegebrald door de lokale mannen. Rond een uur of 11 hield ik het voor gezien en kroop ik mijn tent in, die overigens was vol gewaaid met het oranje zand. ALLES zat eronder! Ik heb geloof ik zelf het glazuur van mijn tanden gepoetst omdat mijn tandenborstel zelfs was gezandstraald.
Rond een uur of 2 's nachts werd ik wakker en moest ik nodig mijn blaas legen. Ik greep mijn verzamelde toiletpapier (een persoonlijke voorraad is een MUST!) en wilde mijn tent uit kuieren op zoek naar een geschikte zandduin. Ik ritste mijn tent open en zag... tja, hoe kan ik het uitleggen. Ik zag alles en niets. Ik zag groots en voelde me klein. Een stilte zoals ik die nog nooit heb waargenomen en zag een donker hemellichaam dat was lekgeprikt door kleine witte lichtbolletjes. Overweldigend was het, prachtig. Ik stond daar voor me uit te mijmeren met mijn wc-papiertje, totdat ik een klaaglijk gemekker hoorde. Een hoog gemekker en later een wat lager gemekker. Dat lagere gemekker kwam dichterbij en ik heb redelijk snel afgerond omdat ik op dat moment niet zat te wachten op een confrontatie met een wilde-woestijn-geit. Het hoge gemekker bleef echter aanhouden, maar uiteindelijk viel ik toch weer in slaap in mijn tentje. 
Om 07:00 uur 's ochtends wekten de woestijnzon en het hoge gemekker me. Ik stommelde verfomfaaid mijn tent uit, om vervolgens weer mijmerend plaats te nemen op mijn favoriete zandheuvel om de gesluierde zonsopgang te zien. Spullen daarna bij elkaar geraapt en naar het kampvuur gelopen voor het ontbijt. 
Op mijn weg zag ik waar het gemekker vandaan kwam: een baby-geitje stond klaaglijk tegen een grote zandduin aan te mekkeren. 't Arme beest stond daar dus waarschijnlijk al de hele nacht te blèren. Onze Omani-guides vertelden dat het beestje afgelopen avond was geboren en dat de moeder-geit (het lage gemekker) er opan was gegaan. Zij hadden echter de bedoeïenen al gewaarschuwd dat er nog een geit van hen 'on the lose' was. Terwijl ik mijn ontbijt verorberde en mijn 'Lazy tea' (kant-en-klare thee met melk en suiker) dronk, hoorde ik het geronk van een 4x4 over de heuvels komen. Een pick-up truck stopte naast de baby-geit, een bedoeïen stapte uit, greep het beest bij de kladden, zwaaide een keer en stapte vervolgens met geit en al weer in de truck om weg te scheuren. Ik was gelukkig snel genoeg om mijn camera te grijpen en het schouwspel vast te leggen.
Na het ontbijt legden we de rest van onze crossing af, weer terug richting het desertcamp waar we de eerste dag hadden geluncht. De crossing bestaat alleen niet alleen uit 'crossen', het bestaat ook veel uit wachten. Wachten op de dames die niet durfden te rijden, te voorzichtig waren en dus de helft van de tijd muurvast op en zandrichel stonden. Maar het was heerlijk midden in de woestijn en ondanks dat het warm was, goed uit te houden.
Aan het eind van onze crossing stopten we bij een enorme zandheuvel om de 'challenge' aan te gaan: wie het hoogst, op volle snelheid de zandduin op kon crossen. Die kans liet ik niet aan me voorbij gaan! Ongeveer 100 meter voor de duin moest je klaarstaan, na het teken het gaspedaal bijna door de grond heen trappen en op volle snelheid die duin opcrossen! HATSEE! Rondom die duin scharrelden van dromedarissen en het leek hen allemaal bijster weinig te interesseren dat er een stel malloten de duin op tuften. De Omani-drivers hadden extreem opgepompte jeeps met discolichten op het dak en een uitlaat waar een geluid uitkwam waar je een gehoorbeschadiging van opliep als je te dichtbij zou staan.
Na deze krachtmeting hebben we weer lekker geluncht en was onze crossing alweer aan zijn einde gekomen. We kregen allemaal een certificaat en een shirt en werden daarmee bestempeld als 'professionele desert drivers'. Nou ja, professioneel...

Nu weer veilig thuis en gedoucht. Ik denk dat ik de komende week nog wel wat Wahiba-zand zal tegen komen her en der. Maar wat een ervaring. Ik wil weer. Morgen eerst maar eens werken... Morgenavond ook meetrainen met de rugbymannen en vrijdag een rugbywedstrijd kijken hier in Muscat! Hun heren I speelt thuis tegen Doha. Zo blijf ik mooi bezig en de tijd vliegt ook voorbij, ondanks de momenten van gemis die er ook zijn. Ik ga mijn bedoeïen-bed opzoeken en dromen over grootste momenten. 

Liefs, Muscat Meisje