De week van de airco en vermoedelijke verwachtingen

Dag lieve lezers,

Inmiddels is het alweer bijna een week geleden dat ik mijn blog heb geüpdatet en die week is sneller gegaan dan ik heb gedacht en gemerkt. Sommige momenten gingen trager dan ik wilde, maar dat had vooral de maken met externe factoren die mijn nachtrust ruw verstoren.

Net ben ik  WEER bij de receptie geweest van mijn hotel om te klagen over de airco. Mijn appartement zit ongeveer naast een BIG ASS winkelcentrum met een enorme airco-installatie op het dak. Ook al heb ik mijn airco uit, de hele godganze dag en grote delen van de nacht heb ik het idee dat er een kleine helicopter op mijn dak staat geland. Daardoor slaap ik superslecht in en word overdag echt gek van dat allesdoordringende gebrom. Ik ben al een week aan het proberen om te verhuizen, maar mijn hotelmedewerkers werken niet mee: voorzover de titel 'MEDEwerkers'...
Vandaag was de grens. Ik liep naar de balie, de manager him-self was er en voordat ik goed en wel had duidelijk gemaakt dat ik het niet meer trek, stond ik te huilen aan die balie. Dat ging makkelijker dan ik dacht, mede dankzij mijn opgebouwde slaapgebrek. Hij schrok. Hij instrueerde zijn personal assistant in het Indiaas om een glaasje water  voor met te halen en de doos tissues werd aangereikt. "Calm m'am, calm ma'm' werd er gelispeld en hij keek direct in zijn computer. Resultaat: maandag mag ik gaan kijken naar een nieuw appartement en als ik dat wat vind, mag ik over. Zo, waar vrouwentranen dan al wet niet goed voor kunnen zijn!

Nu hang ik weer op mijn vaste plekkie bij Costa Coffee en zal ik jullie eens mijn tweede werkweek uit de doeken doen Nou ja, werkweek... Ik was voor mijn gevoel meer vrij dan dat ik had gewerkt! No worries, ik had een druk sociale agenda en heb me prima vermaakt uiteindelijk.

Aan het begin van de week moest (JA! VERBODEN WOORD! Sorry, rugby-inside-information...) ik mijn balans opmaken. Ondanks dat ik weet dat dit een nieuw avontuur in Oman is, dat niets hetzelfde is als 5 jaar terug en dat ik ook ben veranderd, merkte ik dat ik toch bepaalde verwachtingen had. Die verwachtingen zorgden onbewust voor teleurstellingen en tegenvallers in mijn zijn hier. De knop werd omgezet en inmiddels zie en ervaar ik het anders. Stapje voor stapje, jajaja, dat weet ik.
Zondagavond heb ik nog met Lumieke (Nederlandse meid die ik hier heb leren kennen) nog een koffie gedaan bij Costa Coffee. Gewoon even gezellig ouwehoeren met een landgenoot over het leven in Nederland en hier. Maandag een werkdag as always en 's avonds was ik uitgenodigd voor twee (wat een luxeprobleem...) BBQ's! Ik ging naar de barbecue van 'Di': Engelse dame van in de 50, gescheiden, die haar tweede jeugd beleefd in Oman. Het was gezellig. Veel verschillende nationaliteiten en ik heb met een Australische vrouw afgesproken dat ik een keer mee ga op een georganiseerde trip de woestijn in. Ik dronk niet, omdat ik gewoon weer naar huis reed, maar alle anderen dronken als een stel idioten. Toen om half 1 's nachts de Absint te voorschijn werd gehaald wist ik: "Dit is mijn cue" en ben ik naar huis gegaan. 
 

Dinsdag heb ik ENORM uitgeslapen en mezelf uit hiken genomen naar het strand. Het was een nationale feestdag, want de profeet vierde zijn verjaardag. Het was een prachtige, zonnige dag en op het strand stond een aangenaam briesje. De slippers gingen en uit en op mijn blote voeten heb ik 3 kwartier gesjouwd naar het Hyatt Hotel aan het strand, waar ik vervolgens een fruitjuice heb gedronken. (Geen alcohol, want de profeet was dus jarig...) Op het strand waren alle Omani verzameld. Vrouwen zorgden dat de barbecue bleef roken, kinderen speelden met vliegers en ballen en de mannen speelden op hun manier een 'professioneel' potje voetbal. Honderden meters achtereen waren er veldjes uitgetekend, doeltjes neergezet en de pro's hadden zelfs hestjes aan om onderscheid te maken van de tegenstander. Hele families gingen gesluierd en al de zee in voor verkoeling en sjouwden daarna terug naar het kleedje onder de dadelbomen om de shisha te roken. Heerlijk om te zien. (Zie foto's). Na mijn wandeling liep ik terug naar mijn auto om naar Qurum te rijden waar Nienke woont. Onderweg naar mijn auto, een wandeling van 2 minuten, kwam er een traditioneel geklede Omani man naast me lopen. Hoe het met me was. En of ik Oman ook zo leuk vond. En hoe ik heette. Daarna kwam de mededeling: 'I can be your friend.' Toen heb ik vriendelijk gezegd dat mijn 'man' dat waarschijnlijk niet zou waarderen, droop hij af. Nadat ik eindelijk Ali (zo heet hij) had afgeschud, liep ik langs een enorme Ford Mustang en werd er vanuit de auto een "fietfieuw" naar me geslingerd. Twee grijnzende Omanimannen keken me aan en ik draaide me semi-arrogant om en ging niet op deze toespeling in. Gevleid was ik wel. Natuuuuurlijk!
's Avonds ben ik dus naar Nienke (Nederlandse meid die ik heb leren kennen op de nieuwjaarsborrel) geweest en hebben we samen gekookt en gegeten.

Woensdag was mijn gewone vrije dag. Nienke en ik hadden besloten om naar een museum te gaan in het oude gedeelte van Muscat: Muttrah. Voordat zij mij op kwam halen, was ik aan het shoppen geslagen in 'Homecentre': de bewuste winkel die mij mijn nachtrust ontneemt. Homecentre is een leuke winkel om in rond te struinen, maar het enige wat me tegen staat is daar afrekenen. Met z'n 6'en staan ze achter de desk. Twee kassa's open en, excusez le mot, zo traaaaaaag als dikke stront in een trechter! Per kassa dus 3 dames. 1 opperhoofd, 1 semi-opperhoofd die wel mag scannen maar niet mag afrekenen en 1 'ik gooi de kleerhangers in de bak'-dame. Je zou denken dat vele handen licht werk maken en het dus als een geoliede machine zou verlopen. FOUT GEDACHT! Ze hanteren pinpassen alsof het kaartjes zijn van 'out of space', vouwen de kleding op alsof het de meest delicate stukken op aarde zijn en tellen het geld minstens 5x om er zeker van te zijn dat ze niet te veel of te weinig terug geven. Nienke belde me 20 minuten van te voren dat zij me op kwam halen. In die 20 minuten stond ik in de rij en was ik niet in de gelegenheid om af te rekenen... Aaahh!
Bij Nienke in de Porche Carrera gestapt (ooeeh) en naar Muttrah gereden. Een leuk museum gezien en daarna op het terras gehangen aan de boulevard. Daar werden busladingen toeristen uitgeladen en de souk ingeleid. We kraakten iedereen af die niet juist was gekleed en gokten uit welk land deze kuddedieren kwamen. Amerikanen op sneaker en in korte broek en Italiaanse vrouwen met spaghettibandjes of doorschijnende jurkjes. Topkleding om je te begeven natuurlijk in een islamtische dictatuur... NOT! 's Avonds had ik een gezellige teamdinner bij Leftbank en waren mijn vrije dagen tijdelijk voorbij.

Donderdag weer gewerkt en nu heb ik gewoon alweer twee dagen vrij! Gekkenhuis! Gisteravond heb ik met Liesbeth bij Ingrid (collega) gegeten en heeft zij mij voorzien van verstandig advies: 'Je moet hier zelf de slingers ophangen!'. 

Vandaag is het vrijdag en zit ik dus weer op mijn vaste stekkie. Vanavond ga ik gezellig barbecuen bij Nienke en komen Lumieke en haar man ook. Morgen is vooralsnog een rustige dag en ik denk dat ik die ga invullen met in de zon hangen en sporten. Volgende week heb ik ook alweer leuke dingen op het program: uiteten, balletvoorstelling in Opera House en zelfs naar de musical van de Britse school.

De kast met slingers heb ik geopend en ik probeer elke week, elke dag en nu ook elk uur een stuk op te hangen. Misschien dat ik zelfs in de komende weken, maanden nog wat ballonnen op kan blazen en die erbij hangen. Waar is het feestje? Hier is het feestje! Op naar week drie. Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte.

Dikke doei en kus,

Muscat Meisje