I will survive (the weekend)!

Dag lieve lezers van mijn goede leven,

Okee. Ik ben altijd een voorstander geweest van eerlijke communicatie, ook online. Niet alles kan goed gaan in een mensen leven en huilen hoort er ook bij. Ik heb een kleine mental-meltdown gehad afgelopen donderdagavond/vrijdagochtend. En ook dat hoort erbij, dat weet ik. Maar ondanks dat je weet dat iets zo is of kan voelen, hoeft nog niet te betekenen dat het minder vervelend is.

Donderdagavond ben ik uiteten geweest met Liesbeth en uiteindelijk ook wat Engelse collega-vriendinnen van haar. Opzich was het gezellig, maar ik merk gewoon dat de Engelse dames moeite hebben om te socialiseren met iemand van buitenaf. Ondanks mijn pogingen om er tussen te komen en me te mengen in het gesprek, viel ik er toch buiten. Hartelijk afscheid werd van mijn collega genomen en op een afstandje naar mij gezwaaid. Ik was er klaar mee. Rot Engelsen. Naar huis, even ingestort en toen gaan slapen. 
Vrijdagochtend toch wakker geworden met een onbestemd gevoel van misère. Een uur op de bank gehangen met thee en internet en zelfmedelijden. Geen goede combinatie. Na bemoedigende woorden en lieve berichten van een aantal personen, heb ik mezelf bij elkaar geraapt, een femme-fatale rok uit de kast getrokken en mezelf naar de Costa-coffee gereden om daar op het terras te hangen. Op mijn weg uit het hotel sprak ik nog even de  bali-indier over de airco. Toen ik wegliep zei hij nog snel: 'Joe loek bjoetifoel ma'm'. Fijn. 
Bij Costa sprak ik even met Jeff, een Amerikaan die ik de laatste dagen wel vaker daar tegen kwam. Nog geen kwartier laten kwam er een heel lief enigszins verkrekte zwerfpoes op mijn schoot liggen knorren. Dat had ik even nodig: vrijblijvende aandacht een warmte van iets anders levends. Inmiddels is deze verkrekte poes omgedoopt tot 'Sheik Peppie' (met dank aan Niels!). Detail: ik heb na die tijd wel gelijk mijn handen ontsmet met Dettol, want ik werd stiekem toch een beetje hypochondrisch van het idee te sterven aan gekke-katten-ziekte...

Aan het eind van de middag ben ik TOCH, ook al had ik EXTREEM geen zin, naar de nieuwjaarsborrel geweest op het Shellkamp. Ik kwam daar aanlopen en het nummer 'Tsunami' pompte uit te speakers, terwijl ik op mijn blote voeten het strand opliep en verwelkomd werd met een glaasje champi. Hartelijk ontvangen door de Hollanders daar en ik heb ontzettend leuk geouwehoerd met andere, jonge mensen die ik in Oman wonen. Na een bak erwtensoep en een oliebol als toetje, voelde ik mijn levensenergie terug komen. HEHE! Een boel Hollands gebrul op een stukje Omaans strand met op de achtergrond de zingende zachte 'g' van Guus Meeuwis. Daarna nog een 'afzakkertje' gedaan met twee Nederlanders die ik heb ontmoet en de avond goed afgesloten. Feit: ik ben toch niet helemaal alleen en zo sociaalgestoord als dat ik die ochtend nog dacht.
Vandaag heb ik enorm uitgeslapen. Mijn sportspullen en bikini gepakt en naar mijn hanghotel afgereisd. Ik heb hardgelopen (ECHT!) en wat andere zinloze oefeningen. Als coolingdown trok ik nog 10 baantjes om daarna op te drogen in de zon met een goed boek. 
Om half 6 had ik voor het eerst in mijn leven een afspraak bij de manicure. Ik kwam aan in de bovenverdieping die volledig ZEN was ingericht. Tinkelende muziek en schemer kwamen mij tegemoet. Mijn nagels zijn gevijld en gelakt, velletjes geknipt, handen gescrubd, gemasseerd en geknakt. Heerlijk decadent, 45 minuten lang in een loungestoel hangen. Vanavond voor het eerst gekookt in mijn appartement en op dit moment ben ik me mentaal aan het voorbereiden op een nieuwe werkweek. 
Veel ligt er al in het verschiet: ongeveer 3 eetafspraken liggen al vast, dus verhongeren of vereenzamen laat ik volgende week niet gebeuren.

Uiteindelijk komt heus wel alles goed en vergeet ik de tranen ook wel weer. Uiteindelijk komt er ook nog vast wel een moment waarop ik me weer ellendig zal voelen. Maar nu weet ik dat ik het hier al eens eerder heb doorstaan en dat ik het echt wel kan. Ik kan dit. Sterker nog, ik doe het al.

Dikke doei,

Muscat Meisje